رویکرد جای پای اکولوژیک برای سنجش توسعه پایدار

شهرها پس از انقلاب صنعتی به سرعت توسعه یافتند و این رشد و توسعه پیامدهای بسیاری با خود به همراه داشت، عمده ی آثار این پیامدها بر محیط زیست و کیفیت زندگی مردم این جوامع وارد شده است با بروز و تشدید این آثار، رهیافت توسعه ی پایدار از سوی سازمان ملل متحد مطرح شد و در دستور کار دولت ها و برنامه ریزان قرار گرفت یکی از عناصر اساسی توسعه ی پایدار این است که انسان ها در چارچوب ظرفیت زیستی طبیعت زندگی کنند از آن زمان، روش های مختلفی برای اندازه گیری توسعه ی پایدار جوامع ابداع شد روش جای پای اکولوژیک یکی از این روش ها است این روش توسط پروفسور ویلیام ریز و دکتر ماتیس واکرناگل در اوایل دهه 1990 ارائه شد این روش، شاخص توسعه منابع است که تقاضای منابع انسانی را به مقدار زمینی که برای تولید منابع، تفکیک Co2 و با دفع مواد زائد لازم است تبدیل می کند EF به عنوان روشی ساده و مناسب برای مقایسه پایداری استفاده از منابع در بین جمعیت های متفاوت، شناخته می شود این روش هم اکنون به صورت گسترده ای به عنوان شاخص توسعه پایدار استفاده میشود EF مصرف منابع را با مساحت زمین مورد نیاز برای به پایداری رساندن آن مدل سازی می کند و این امکان را فراهم می کند که با میانگین گیری بتوان سرانه EF منطقه یا کشور را با میانگین جهانی و سایر مناطق مقایسه کرد.

کلیدواژه ها:

گسترش شهرها ، توسعه پایدار ، ردپای اکولوژیکی ، توسعه پایدارشهری ، ارزیابی توسعه ، Ecological Footprint