بررسی نقش گروه های توسعه در حفظ محیط زیست و مدیریت پایدار مراتع(با تاکید بر تجربیات پروژه بین المللی ترسیب کربن در استان خراسان جنوبی)

تخریب محیط زیست ناشی از بهره برداری های ناپایدار روستاییان فقیر از منابع محیطی است که به شکل های مختلفی مانند استفاده از منابع طبیعی (هیزم، فضولات حیوانی و مانند این ها) برای سوخت، چرای بی رویه دام، تغییر کاربری اراضی جنگلی و مرتعی به زراعی، استفاده از کود شیمیایی برای حاصلخیزی زمین و برداشت بیشتری محصول که آلودگی محیط زیست و به ویژه آبهای جاری را موجب می شود نمود و بروز می یابد. در مناطق روستایی بی بهره و محروم که فاصله شان از مراکز شهری و مناطق بهره مند دور است فقر اقتصادی و عدم توانایی تامین انرژی زا از طریق انرژی فسیلی و ناتوانی از تامین خوراک دام از طریق تولید صنعتی، باعث می شود تا افراد ساکن در روستا مایحتاجشان رادر محیط زیست اطراف زندگی جستجو کنند استفاده و بهره برداری بیش از توان محیط زیست، باعث فقیر شدن روستاییان می شود که خود عاملی موثر در تخریب محیط زیست است صاحب نظران توسعه با توجه به ناکامی های دهه های گذشته در روند توسعه مناطق روستایی بالاخص جهان سوم که خود ناشی از پذیرش راهبردهای دیدگاه نوسازی و نفی برنامه های بومی بود، در رویکرد، جدید ورود روستاییان به عرصه تصمیم گیری و مشارکت آنها در تمامی امور مربوط به خود را توصیه نموده و معتقدند جوامع روستایی برای رسیدن به توسعه پایدار و مطلوب بایستی که روحیه تعاون و همکاری را در بین خود تقویت نموده و بتوانند نهادهایی به مانند نهادهایی که در گذشته نه چندان دور داشته اند را دوباره بازسازی نمایند. اما بایستی توجه داشته باشند که این نهدها را با رویکرد نوین و مطابق با نیازهای امروزی طراحی کنند