طراحی مسکن شهری با رویکرد سرمایه اجتماعی ؛ تحلیل امکان و امتناع مدل بومی طراحی مجتمع های مسکونی شهری

فقدان الگوی بومی در معماری مجتمع های مسکونی آنها را به محیط های زیستی بالقوه آسیب زا مبدل میکند در معماری سنتی تعامل حسنه با دیگران ( همسایه ها ) متاثر از ترکیب ، فرم معماری فضاهای اندرونی و بیرونی است. سبک زندگیآپارتمانی که بی تردید پیامد مدرنیته غربی است چنانچه از اسلوب معماری ایرانی -اسلامی تبعیت نکند و به تقلید صرف از الگوهای غربی اکتفا کند، بالقوه بستر مناسبی برای انواع آسیب های اجتماعی خواهد بود که می تواند سلامت مجتمع و به تبعآن امنیت شهری را با تهدیدهای جدی مواجه سازد. بدون تردید معماری مناسب سکونت گاههای زیستی می تواند بر تعامل وپیوند اجتماعی ساکنین و به تبع آن اعتماد اجتماعی میان آنها تاثیر بگذارد و از قبل اعتماد اجتماعی،تعهد اجتماعی و پایبندی به هنجارهای مشترک را تقویت کرده و در آسیب های اجتماعی را به حداقل برساند این مقاله با این رویکرد به مطالعه تاثیرکیفیت طراحی فضاهای مجتمع های مسکونی بر سرمایه اجتماعی می پردازد تحقیق علی- همبستگی بوده و به مطالعه تاثیر معماری مجتمع های مسکونی بر سرمایه اجتماعی میپردازد جامعه آماری ساکنین واحدهای آپارتمانی 3 واحد و بیشتر میباشد 120000 )که از بین آنها 400 نفر بطور تصادفی مورد مصاحبه و پرسشگری قرار گرفتند یافته ها نشان میدهند که ;کیفیت )طراحی واحدهای همسایگی /کیفیت طراحی طبقات مجتمع/ تعداد طبقات واحدها/ فضاهای عمومی و مشترک مجتمع بر سرمایه اجتماعی تاثیر معناداری دارند

کلیدواژه ها:

سرمایه اجتماعی ، معماری ، مجتمع آپارتمانی ، طراحی ، فضای عمومی