آزاده تختی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد سواد کوه

شکوه معماری درخشان ایرانی با تکیه بر عرفان، خلاقیت و خصایص پایدار در قرون متمادی، همواره چون نگینی، بر تارک فرهنگ، هنر و تمدن این سرزمین درخشیده است.درحالیکه معماری معاصر ایران فاقد روح وعاری از شاخصه های معماری اسلامی می باشد . بناهایی که جدای از بی هویتی، کمتر نشانی از معماری اصیل ایرانی، در آن ها به چشم می خورد. معماری معاصر باید متناسب با شرایط و فضای امروز تعریف شود،اما شناخت اصول و پایه های فکری معماری گذشته امری ضروری و گریز ناپذیر است وعرفان یکی از این اصول است که در این نوشتار سعی بر آن است به بازشناسی مفاهیم و مضامین مرتبط با عرفان در معماریپرداخته شود . بر این اساس مقاله پیش رو درصدد پاسخگوئی به این سوالات میباشد:چرا عرفان،معماری گذشته ما را جاودانه نموده است و این بینش و اندیشه چیست؟ آیا دیدگاه ها و تعابیر عرفانی حاکم برمعماری می تواند در عرصه منظر در عصر معاصر قابلیت ظهور یافته و بر کاربر تاثیر گذار باشد؟ آیا دستیابی به معنویت در معماری معاصر نیازمند شباهت شکلی به معماری اسلامی است؟در این راستا لازم است معماری کنونی ایران دریک جهت خلاق هنری به همراه نگرشی معقول و درچارچوبی درست حرکت کند تا اینکهبتوانیم به هویت از دست رفته معماری خود نزدیکتر شویم . نوشته حاضر ازروش تحقیق توصیفی – تحلیلی ودربسترمطالعات کتابخانه ای و رجوع به مدارک و اسناد مربوطه صورت پذیرفته است؛ و در جستجوی راهحلهاو الگوهای مناسب معماری معاصر ایران در رابطه با بکارگیری اصول عرفان در عصر حاضر بوده و در نهایت به نقد و بررسی نمونه ایی مناسب از میان تجربههای موفق خواهد پرداخت

معماری معاصر، معماری اسلامی، عرفان، هویت