زهرا جمشیدی - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان وادبیات فارسی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه رازی،
غلامرضا سالمیان - استادیار گروه ادبیات دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه رازی

یکی از شاعران ساختارشکن در عرصه ی شعرنونصرت رحمانی است.شعر رحمانی زبان مخصوصی داردومی توان گفت برای اولین بار کلمات ومفاهیم تازه ای را در شعر وارد کرده است.موضوع این پژوهش بررسی اشارات اسطوره ا ی تاریخی به کاررفته در اشعار رحمانی است.این مطالعه، فقط برکاربرد اساطیر و اشارات تاریخی صرف تأکید نکرده،بلکه برداشت های شاعرانه ی رحمانی ونیز نگاه تحقیرآمیز وسیاه او به این مقولات را نیز مورد توجه قرار داده است.رحمانی هرگاه اشاره ای به داستان یا روایتی دارد،با دیدخاص خودتصویری تازه ازآنها خلق می کند و درواقع آنها را از جایگاه خود یا بسیار بالاتر می برد و یا بسیار به پایین می کشاند و البته در اکثر مواقع اساطیر و شخصیت های تاریخی را تنهابه عنوان دروغ وافسانه معرفی می کند.به نظرمی رسد علت این امر وجود تم ناامیدی و پوچگرایی در اندیشه وزندگی شخصی رحمانی است. ازجمله شخصیت های اسطوره ای – تاریخی که رحمانی در سروده هایش به آنها اشاره دار د، می توان ازلیلی ومجنون،شیرین وفرهاد،زال و سیمرغ، قارون، اسکندر، نرون،ارسطو،موسی و...نام برد.روش تحقیق به صورت کتابخانه ای وتحلیل متن می باشد.

اسطوره،روایات وداستان های تاریخی،شعرنو،نصرت رحمانی