مریم شبانه - دانشجوی کارشناسی ارشد هیدروژئولوژی دانشگاه شهید چمران اهواز
نصراله کلانتری - دانشیار دانشکده علوم دانشگاه شهید چمران اهواز
محمدحسین رحیمی - مربی دانشکده علوم دانشگاه شهید چمران اهواز

تغذیه مصنوعی عبارتست از وارد نمودن آب به داخل یک سازند نفوذپذیر به منظور بهره برداری از آن با کیفیت و رژیم متفاوت که در مقابل تغذیه طبیعی قرار دارد که طی آن، آب حاصل از بارش و رواناب سطحی بدون دخالت انسان به سفره های آب زیرزمینی می رسد(HARTMAN ET ALL, ( 1986 تغذیه مصنوعی به منظور افزایش ذخیره مخازن آب زیرزمینی بوسیله تغییر مسیر حرکت آب سطحی با احداث بناهای خاکی مناسب، انجام میشود. در کشور ما ایران میانگین بارندگی ۲۵۰ میلمتر است و بیش از ۹۰ % مساحت آنرا مناطق خشک و نیمه خشک تشکیل میدهد لذا در بسیاری از این مناطق، تامین آب مورد نیاز بخشهای مختلف تنها از طریق منابع آب زیرزمینی امکان پذیر است. در این تحقیق،تعیین محلهای پیشنهادی طرح تغذیه مصنوعی از لحاظ پارامترهای موثر نظیر توپوگرافی و شیب، وجود منبع تغذیه با کیفیت مناسب، خصوصیات فیزیکی محل اجرای طرح، روش اجرا و اقتصاد طرح مورد بررسی قرار گرفت. پس از تلفیق اطلاعات موجود گزینههای پیشنهادی علی رغم مناسب بودن از لحاظ اغلب پارامترهای موثر در تغذیه مصنوعی، به دلیل میان لایههای متراکم رسی زیر سطحی، از نظر احداث طرح تغذیه مصنوعی نامناسب تشخیص داده شدند.