بررسی شیوه های بکار رفته در معماری محوطه گوهرتپه و مقایسه آن با معماری بومی تبرستان

پسکرانه های دریای مازندران به دلیل شرایط ویژه زیست محیطی همواره در ادوار مختلف مورد توجه اجتماعات انسانی بوده است. به رغم کاوش هایباستان شناختی اندکی که در این محدوده جغرافیائی انجام گرفته، چندین فصل کاوش در محوطه 05 هکتاری گوهرتپه اطلاعات ارزنده ای را از جنبه هایمختلف زندگی ساکنان این منطقه ارائه کرده است. یکی از مهمترین آثار بدست آمده از این محوطه بقایای معماری در دوره های مفرغ و آهن است. با توجه به اینکه حضور جوامع انسانی از حدود 10500 ق.م در فاصله نچندان زیاد از این محوطه به اثبات رسیده، مردمان ساکن در گوهرتپه در هزاره سوم ق.م ازتجربه کافی برای ساخت فضاهای مسکونی سازگار با محیط زیست منطقه برخوردار بوده اند. با توجه به آثار بدست آمده از گوهرتپه، آیا فضاهای مسکونیمتناسب با شرایط زیست محیطی ساخته می شده است؟ و آیا می توان نشانه هائی از روش های بکار رفته در این دوره ها را در معماری بومی امروز تبرستانمشاهده کرد؟ آثار معماری بدست آمده از گوهرتپه خصوصا در دوره آهن نشان می دهد که برای ساخت دیوار فضاهای مسکونی، تیرک های به نسبت قطورچوبی در پی ساختمان ها تعبیه می شده است. مشاهده و بررسی معماری بومی تبرستان نشان می دهد این روش همچنان برای ساخت بناهای مسکونی بومیاستفاده می شود. با توجه به سابقه طولانی این شیوه معماری می توان یکی از مهمترین خصوصیات معماری بومی تبرستان را سازگار بودن آن با آب و هوا ومحیط زیست منطقه دانست.