اهمیت دانش بومی و ضرورت بکارگیری آن در عرصه ی توسعه پایدار روستایی

در چند صد سال اخیر یعنی از آغاز دوره رنسانس تا زمان حال هر مقدار که انسان به پیشرفت های بیشتری نائل شده به همان مقدار بر میزان برخوردها و تضادها در دنیای پیرامون خود افزوده است. اگرچه استفاده از دانش رسمی موجب پیدایش فناوری های جدید و کارآمد در جوامع روستایی شده و تحولات چشمگیری را در فرآیند تولید و زندگی روستایی به وجود آورده است، اما شکست برنامه ی توسعه و بروز معضلاتی در عرصه های زیست محیطی، تولیدی و اجتماعی، جامعه ی بشری را متوجه نقاط ضعف دانش رسمی و تکنولوژی مدرن کرده است. یکی از مهمترین راهکارهای حل این مسئله توجه به دانش تجربی گذشتگان یا همان دانش بومی می باشد. تجربه نشان داده است که بسیاری از تکنیک ها و روش های بومی در زمینه تولید، فرهنگ و اجتماع در جامعه ی محلی، به دلیل سازگاری و تطابق با زیست بوم این جوامع، همان روش هایی هستند که امروزه معرف روش های رسیدن به توسعه پایدار می باشند. دانش بومی با شناخت روابط بین اجزای طبیعت به صورت همه جانبه نیروهای طبیعی کره زمین را بهتر به ما می شناساند و راه را برای تعامل با طبیعت هموار می کند. هر چند بین دانش بومی و دانش رسمی از بعد ماهیت و کاربرد تفاوت هایی وجود دارد، اما این تفاوت به معنی تقابل و ستیز آنها با هم نیست، بلکه آنها مکمل یکدیگرند و از تلفیق آنها می توان به موفقیت هایی رسید که برای هیچ کدام به تنهایی امکان پذیر نیست. این تحقیق به شیوه کتابخانه ای و تحلیلی - توصیفی به دنبال آن است که اهمیت دانش بومی و نقش آن در توسعه پایدار روستایی را بررسی کرده و بیان کند که توسعه پایدار بدون بهره گیری از دانش بومی و مشارکت بومیان امکان پذیر نمی باشد.

کلیدواژه ها:

دانش بومی ، دانش رسمی ، توسعه پایدار روستایی ، تکنیک ها و روشهای بومی ، جامعه ی محلی ، زیست بوم