سیدعلی نوری - استاد یار گروه معماری دانشگاه علوم و تحقیقات واحد کرمانشاه
مهیا سلطانی - دانشجو کارشناسی ارشد مهندسی معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات کرمانشاه
نگار سهرابی - دانشجو کارشناسی ارشد مهندسی معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات کرمانشاه

شهر به عنوان مکانی مناسب و شهرنشینی به عنوان شیوه ی مطلوب زیستن محسوب می شود. به دلیل تمرکز محیطی، شهرها و نواحی اطراف آنها همواره مورد هجوم مخاطرات زیست محیطی قرار گرفته اند و این موضوع به خصوص در شهرهای کشورهای در حالتوسعه، نمود بیشتری پیدا کرده است. توسعه پایدار به عنوان سیستم تلفیق کننده اهداف اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی برایافزایش رفاه انسان بدون آسیب رساندن به نسل های آینده، می باشد. با توجه به این موضوع که دستیابی به توسعه پایدار در راستای عدالت محیطی متضمن وجود چهار عامل محیط؛ منابع؛ اقتصاد و فرهنگ می باشد، بنابراین نبود هریک از این عوامل خللی در دستیابیبه توسعه پایدار و عدالت محیطی ایجاد خواهد کرد. در این بین محیط زیست نیز به عنوان یکی از عواملی که در حیات انسانی نقشمؤثری را ایفا می کند؛ به وسیله ای اساسی برای دستیابی به توسعه زودهنگام در جهان سرمایه داری تبدیل شده است. این در حالی است که ادامه یافتن روند فعلی بهره برداری از محیط و به همراه آن تخریب محیط زیست؛ نه تنها مانع از تحقق توسعه پایدار می شودبلکه آینده حیات در کره خاکی را در معرض نابودی قرار می دهد. معماری سبز در واقع طرحی برای آینده است که از انرژی طبیعی خورشید، نور و گرما فراهم می آورد و همین طور آسایش را برایساکنین یک جامعه یا شهر و یا خانه تضمین می کند. ایجاد ساختمان سبز به علاوه بر کمک به سلامت فردی، رضایت مندی و سودمندی رانیز به همراه دارد. در این تحقیق سعی شده است توسعه پایدار شهری به تفصیل مورد بررسی قرار گیرد و چالش هایی زیست محیطی که در این رابطه وجود دارد عنوان شده و رویکرد مناسب در مواجه با آنان ارائه گردد

شهرسازی، توسعه پایدار، محیط زیست و توسعه پایدار، معاری سبز