ارتقای کیفیت فضاهای پردیس جدید دانشگاه زابل با رویکرد همه شمول بودن و دسترسی معلولین وکم توانان جسمی

فضاهای عمومی بستری برای شکل گیری تعاملات اجتماعی و مراودات شهروندی هستند که نقش اساسی در شکل گیری مشارکت های شهروندی و شکل دهی سرمایه اجتماعی در ساختار شهری را دارند . در این میان ، از آنجا که اقشار اجتماعی در این فضاهافعالیت می کنند ، کیفیت فضاهای شهری نقشی تعیین کننده در کاربری یا عدم بکارگیری فضاهای شهری ، خاصه بوسیله اقشار آسیب پذیر شهری مانند معلولان دارد . از سوی دیگر بدون آمایش بهینه و مناسب سازی فضاهای شهری در انطباق با نیازها ، خواست ها و علایق معلولان نمی توان انتظار حضور فعال ایشان را در عرصه های جمعی زندگی شهری داشت . یکی از این فضاهای عمومیدانشگاه ها و مراکز آموزش عالی می باشد که در رویکردهای جدید شهرسازی توجه به نیازهای معلولان برای بهره برداری از این فضاها ضروری به نظر می رسد . دانشگاه زابل به عنوان یکی از دانشگاه های بزرگ کشور که قطب علمی منطقه سیستان می باشد ، به عنوان نمونه موردی در نظر گرفته شده است تا بتوان از تجربیات بدست آمده از آن در سایر دانشگاه ها و مراکز و موسسات آموزش عالی نیزاستفاده شود . در این پژوهش شیوه اصلی جمع آوری اطلاعات ، مطالعات کتابخانه ای و تکنیک عکس برداری میدانی می باشد همچنین پژوهش با استفاده از روش موردپژوهی و راهکارهای ترکیبی به بررسی نمونه موردی می پردازد. سپس با بهره گیری ازتکنیک توصیفی – تحلیلی داده های بدست آمده را مورد تحلیل و بررسی قرار می دهد و برای تحلیل داده ها از تکنیکمصاحبه تشخیصی استفاده شده است . در این مقاله انطباق فضاهای دانشگاه زابل با نیازهای معلولین مورد بررسی قرار می گیرد و پس از بررسی مشکلات و موانع موجود برای استفاده مناسبتر معلولان از این فضای دانشگاهی ، راهکارهای پیشنهادی به منظور بهینه سازی آنها ارائه می شود .چراکه مناسب سازی فضاهای دانشگاه زابل برای استفاده معلولین و طراحی همه شمول در این منطقه ، مقدمه ایبرای ارائه راهبردها و راهکارهای لازم خواهد بود؛ راهبردهایی که می توانند در بازطراحی فضاهای شهری پایدار درکشورهای در حالتوسعه بخصوص در ایران مفید واقع شوند و حیات اصیل و سنتی را به همراه دستاوردهای مدرن در شهر زابل و منطقه سیستان احیا نماید.