بررسی اثر جداگرهای لرزه ای بر جابه جایی های طبقات و تشکیل مفاصل پلاستیک

جداسازی لرزه ای یک روش طراحی لرزه ای مقاوم است که به جای افزایش ظرفیت لرزه ای سازه، مبتنی بر کاهش نیاز لرزه ای می باشد. در این مقاله سعی شده است اثر دو نوع عمده جداگر لرزه ای در کاهش برش پایه و برش طبقات سازه مورد بررسی قرار گیرد. 4 سازه 2، 5، 8 و 12 طبقه برای سه حالت با پای گیردار، با جداساز لاستیکی-سربی و با جداساز پاندولی-اصطکاکی همراه با سختی های متفاوت ایزولاتورها مدل سازی شده است. مدل های فوق تحت زلزله های منجیل، ناغان، طبس السنترو به وسیله نرم افزار DRAIN-2DX آنالیز غیرخطی تاریخچه زمانی گردیده است. نتایج نشان می دهد که جداگرهای لاستیکی-سربی عموماً جابه جایی بیشینه طبقات را در سازه های کوتاه نسبت به جابه جایی بیشینه بام این سازه ها در حالت گیردار افزایش می دهند. اما در مورد جداگرهای FPS نکته مثبتی که وجود دارد آن است که در اکثر موارد جا به جایی حداکثر آن ها از جا به جایی حداکثر سازه گیردار در بام بیشتر نمی باشد. با استفاده از ایزولاتورها، تعداد سیکل پاسخ تغییر مکانی سازه به خصوص در سازه های سخت تر (کوتاه تر) کاهش می یابد. در سازه های کوتاه تر ایزوله شده لرزه ای ، کاهش بسیار بیشتری در درصد تشکیل مفاصل در اعضا نسبت به سازه گیردار مشابه، دیده می شود. عموماً استفاده از ایزولاتورها در سازه های کوتاه (به خصوص برای شتاب نگاشت های غالب ایران) بسیار مفیدتر است.

کلیدواژه ها:

جداسازی لرزه ای ، جداگر لاستیکی-سربی ، جداگر پاندولی-اصطکاکی ، جابه جایی طبقات ، جا به جایی نسبی