سیدناصر موسوی - دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، دانشکده هنر و معماری، تبریز، ایران.
بابک رضی منش سرخاب - دانشگاه آزاد اسلامی واحد جلفا، دانشکده هنر و معماری، جلفا، ایران.
محمد محمدی کیا - دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، دانشکده هنر و معماری، تبریز، ایران.

سازه و معماری همواره از ابتداء پدید آمدن سرپناه بشریت و بخصوص فضای انسان ساخت، در کنار هم بوده اند. در برخی از مواقع بر اساس نیاز و بدون توجه به فرم وشکل بنا، و یا بهتر بگوییم، بدون توجه به شکل ظاهری بنا، با نگاه سازه ای بنایی را برپا و در اختیار انسانها قرار می دادند. در برخی از مواقع هم با یک نگاه ویژه بهمعماری سعی در ایجاد بنا میکردند و سازه نقش صرفا ایستایی و پایداری را بازی می کرد. اهتمام به همسازی سازه و معماری در دوره معاصر باعث به وجود آمدن نوعیحساسیت و رویکردی ویژه به استفاده از فناوری های جدید سازه در معماری و روش های پیشرفت ساخت در اجرای ساختمان ها شده است، از آن جهت که از یک سو مفهوم عملکرد گرایی با مجموعه وسیعی از خصوصیات انسانی درگیر بوده و از سوی دیگر به نگرش معمار نسبت به مجموعه ای از پدیده ها مرتبط می باشد لذا طرح او طیف وسیعی از نیازهای انسانی چون زیبایی شناسی یا معنا شناسی را به عنوان بخشی از عملکرد بنا شامل می گردد. در این تحقیق اطلاعات به شیوه ی کتابخانه ای و استفاده از منابع و اطلاعات موجود درکتب و مقالات جمع آوری شده است و با بررسی فضا و معماری، سازه و معماری، تاثیر فرم در پایداری و عملکرد و همچنین رابطه سازه و فناوری با فرم معماری به روش توصیفی تحلیلی در پی نشان دادن ارتباط تنگاتنگ و غیر قابل گسست فرم، سازه و عملکرد می باشد و یافته های آن نشان می - دهد که قابلیت یک فرم از یک سو به نیازهای استفاده کنندگان و انگیزه های درونی آنها و از سوی دیگر به توانایی های بالقوه شکل و تکنولوژی ساخت آن باز می گردد.

فرم؛ سازه؛ عملکرد؛ تکنولوژی ساخت