علیرضا علی احمدی - دانشیار و رئیس دانشکده مهندسی پیشرفت دانشگاه علم و صنعت ایران
امین فغفوری آذر - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی سیستم های اقتصادی و اجتماعی دانشگاه علم و صنعت ایران
هما پوراسفندیانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی سیستم های اقتصادی و اجتماعی دانشگاه علم و صنعت ایران

محدودیت های منابع داخلی از یکسو و گسترش روز افزون رقابت پذیری در محیط متلاطم خارجی از دیگرسو، امروزه سازمان ها را نگزیر به استفاده بهینه از منابع درونی و پایش عوامل و عناصر محیطی برای بقا در فضا پر رقابت کسبت و کار در هزاره سوم ساخته است بسیاری از نظریه پردازان معتقدند برای نیل به توسعه و پایداری آن پیش و پیش از شفوق اقتصادی، فیزیکی و انسانی سرمایه به «سرمایه اجتماعی» باید توجه شود چرا که در صورت فقدان یا کاهش آن، سطوح مناسبی از بهره وری در استفاده از منابع و سرمایه های موجود حاصل نخواهد شد. توجه به این موضوع در نار اشاره معاونت برنامه ریزی و نظارت راهبردی ریاست جمهوری به کند بودن روند افزایش سرمایه اجتماعی به عنوان یکی از موانع رشد بهره وری در برنامه چهارم توسعه، نگارندگان این مقاله را بر آن داشت تا با انجام مطالعه کتابخانه ای و مرور نظریات پیشین در این خصوص همچنین مقایسه تطبیقی بهره وری نیروی کار در ایران و سایر کشورهای آسیایی به این پرسش ها پاسخ دهند که «نقش و جایگاه سرمایه اجتماعی در راهبردهای منابع انسانی چیست؟» اساسا چه ارتباطی میان سرمایه اجتماعی و میزان بهره وری در سازمان ها وجود دارد» و «آیا میت وان سرمایه اجتماعی را به عنوان مزیت رقابتی و عاملی برای خلق ثروت در سازمان ها برشمرد؟»

سرمایه انسانی، سرمایه اجتماعی، بهره وری، راهبردهای منابع انسانی