مقایسه الگوی متیلاسیون سیتوزین DNA در رقم مقاوم به بیماری فوزاریومی نخود بعد و قبل از ایجاد بیماری زایی

نخود ( Cicer arieatinum L.) بعد از لوبیا و نخودفرنگی از لحاظ اهمیت در رتبه سوم قرار می گیرد. موجودات زنده دائما در معرض تنش های محیطی و زیستی قرار می گیرند. نخود نیز مانند سایر موجودات زنده تحت تاثیر تنش های مختلف قرار می گیرد، یکی از این تنش های مهم بیماری پژمردگی فوزاریومی نخود است. اپی ژنتیک از جمله پدیده هایی است که با تنظیم ژن های دخیل در یک تنش خاص باعث پاسخگویی گیاه به آن می شود. در واقع اپی ژنتیک با دو مکانیسم خاموشی ژن در سطح رونویسی و خاموشی ژن بعد از رونویسی باعث تنظیم بیان ژن ها می گردند. متیلاسیون سیتوزین DNA باعث عدم بیان ژن خاص قبل از رونویسی می شود. جهت تشخیص تغییر در الگوی متیلاسیون از روش های مختلف استفاده می شود، در این مطالعه از تکنیک MSAP جهت مقایسه الگوی متیلاسیون استفاده گردید. الگوی متیلاسیون DNA در نمونه های آلوده به بیماری فوزایومی و کنترل و همچنین در بافت های برگ، ساقه و ریشه مقایسه گردید. نتایج این مطالعه نشان می دهد که بخش اعظم الگوی باندی متیلاسیون نمونه های سالم در مقایسه با نمونه های بیمار بدون تغییر مانده اند (81.71 درصد) و مقدار دمتیلاسیون در نمونه های سالم نسبت به بیماری بیشتر از مقدار الگوی متیلاسیون است. همچنین بیشترین درصد باندهای دمتیله (13.15) در بافت برگ و کمترین درصد باند متیله (3.98) در بافت ساقه مشاهده گردید. این نتایج نشان می دهد که بیماری پژمردگی فوزاریومی باعث القای دمتیلاسیون بیشتر از متیلاسیون می شود. همچنین واکنش بافت های مختلف در پاسخ به تنش متفاوت است.

کلیدواژه ها:

اپی ژنتیک ، متیلاسیون سیتوزین DNA ، تنش زیستی ، نخود ، بیماری پژمردگی فوزاریومی نخود ، تکنیک