بررسی ارزشهای مناطق چهارگانه بر توسعه گردشگری و اکوتوریسم

توریسم پدیده ای است که از دیر باز در جوامع انسانی وجود داشته و به تدریج در طی مراحل تاریخی مختلف به موضع فنی، اقتصادی و اجتماعی کنونی خود رسیده است. ایران کشوری پهناور و با شرایط جغرافیایی متنوع است که این امر باعث شده است که از نظر زیست محیطی، سیاحتی و اقتصادی قابلیتهای زیادی را در خصوص اکو توریسم داشته باشد. با توجه به عصر حاضر عصر اطلاعات و ارتباطات،صنعت توریسم بالاترین جایگاه را دارد و اکوتوریسم برترین و کم هزینه ترین نوع توریسم است و با در نظر گرفتن اینکه کشور ما یک کشور در حال توسعه می باشد، صنعت توریسم می تواند یکی از موثرترین و کارآمدترین و سودآورترین صنایع کشور باشد وباعث ایجاد تعاملات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی بین اقوام مختلف ایرانی و حتی سایر ملل و تمدن های جهان شود. گسترش مناطق حفاظت شده توسط جوامع محلی و رشد گسترده گردشگری سبز و اکوتوریسم با ایجاد منافعی برای جوامع محلی در رویکرد های جهانی مدیریت پایدار مناطق حفاظت شده مورد توجه است.در راستای تحقق اهداف پایداری توسعه،اکوتوریسم یا طبیعت گردی می تواند اوج کارایی و اثر بخشی را در عین استفاده کارآمد و ایجاد زمینه برای اشتغال و درامد زایی، با کمترین تاثیر منفی بر محیط زیست داشته باشد و ابزاری مناسب برای توسعه متوازن بویژه در کشورهای در حال توسعه باشد. در نقاط مختلف جهان سالهاست که با استفاده از دستور العمل های طراحی و مدیریت گردشگری پایدارو رعایت اصل احتیاط، حضور گردشگران در مناطق حفاظت شده و پارکها، مجاز دانسته است. تهدیدهایی که حضور گردشگر علاوه بر سایر تهدیدهای موجود (عبور راه، وجودکاربری های متعدد مانند مسکونی، دامپروری، کشاورزیو معدنی) می تواند میتواند متوجه کیفیت این مناطق نماید، شاید از مهمترین دلایل این امر باشد. برنامه ریزی برای گردشگری در پهنه های طبیعی حفاظت شده می تواند بخشی از برنامه های مدیریت این گونه عرصه ها باشد اما باید توجه نمود که این اقدام با توجه به فرهنگ گردشگری در کشور ما که کاملا به دور از حضور آگاهانه و بی اثر در طبیعت می باشد، باید با اقدامات حفاظتی، پایش و آموزش و مشارکت جامعه محلی همراه باشد.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، مناطق حفاظت شده ، توسعه پایدار ، اکوتوریسم