سپیده خوانساری - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق بین الملل دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان
بهمن باباجانیان - کارشناس ارشدحقوق خصوصی –دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان
حمیدرضا حکیمی - دانشجوی کارشناسی ارشد بیماری شناسی گیاهی – دانشگاه آزاد اسلامی واحد ورامین
محسن بقایی - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق خصوصی دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان

مسئولیت روشهایی برای تضمین اجرای تعهداتی است که توسط کنوانسیونهای مربوط به حفظ محیط زیست و یا از طریق حقوق عرفی مقرر شده است. در نظام فعلی مسئولیت تنها روشی و کارآمدترین روشی برای حفظ محیط زیست نیست گاهی همکاری نتایج بهتری را پدید م یآورد و ظاهراً روش عدم استفاده که در پروتکل مونترال در مورد حفظ لایه اوزن و در کنوانسیون ژنو در مورد آلودگی دور برد اتخاذ شده تا حد زیادی بر مبنای همکاری استوار است لیکن روش دیگری به جزء راه های مذکور برای واردسازی دولت بطوری که به روش مناسبی رفتار کند وجود ندارد. این امر دلیل مناسبی برای توسعه مسئولیت است همانطوری که بوسیله اصل 22 اعلامیه استکهلم خواسته شده است این درخواست 22 سال بعد بوسیله ماده 13 اعلامیه ریو تکرار شد. سپری شدن مدت فوق بین این بود که بطور تأسف آوری دولتها در مورد ایجاد و تدوین تعهدات مطلقی در مقوله های صدمات فرامرزی تمایلی ندارند. تعدادی از کنوانسیون های مربوط به مسئولیت در اینجا ذکر شده است که بگونه ای از دولتها و اشخاصی خصوصی در قبال پیامد و نتایج صدامات فرامرزی حمایت م یکند ولی فقط مفهوم صدمات زیست محیطی در اسناد اخیر ظهور دارد. حفظ محیط زیست به خودی خود نسبتاً بدعتی جدید محسوب میشود

حقوق بین الملل محیط زیست، جبران خسارت، پرداخت غرامت، خسارت زیست محیطی