بررسی اهمیت تاثیرادراکات حسی نابینایان درتعریف فضایی مکان

باگسترش جوامع انسانی و مکانیزه شدن ارتباطات شهری و روابط انسانی ، تعامل شهری نیز دست خوش تغییراتی شده است. در پی این تحولات ، عدم تعریف زیست فضای مناسب خود عاملی برای نادیده گرفتن نیاز های عده ای از شهروندان و به تبع آن به گونه ای باعث حذف این گروه افراد از جمله نابینایان از جامعه گردیده است . حس مکانی صلب شده از این قشر به نوعی خود باوری شان را نیز به یغما برده است . ادراک حسی به عنوان یک فرآیند از واقعیت محرک های فیزیکی و شیمیایی محیط و مکان آغاز شده و با چگونگی واکنش انسان و تحلیل و تفسیر روانی که موجب سازش آن با محیط ومکان خود م یشود خاتمه می یابد. هدف از این مقاله بررسی هرچند کوتاه این حس و ادراک ملزوم آن در نابینایان بوده که به روش توصیفی پیش برده می شود. آن چه بدست می آید این است که در طراحی فضایی نابینایان ترسیم فضایی بایستی از روی ادراک حسی آنان صورت گیرد، به نحوی که فرم از حالت دورنمای خود خارج شود و تمام حس ها را در گیر کند. اما در پایان آن چه ناگفته می ماند این که آیا در جهت طراحی فضایی همه شمول، با توجه به این که اقشار خاص دیگر جزئی از جامعه نیستند بلکه در زمانی همه جامعه را تشکیل می دهند، چه راهکاری را باید ارائه داد؟ این گونه اندیشیدن، معماری را تا چه اندازه تحت تاثیر قرار خواهد داد؟ و تا کجا می توان ادراک حسی نابینایان از فضا را درک کرد؟