بررسی اضطرار زمانی احیاء بافتهای فرسوده درکشور، نمونه موردی (بافت آسیب دیده در زلزله سال 1392 استان بوشهر)

در کشور ما به دو دلیل عمده یکی وسعت زیاد بافتهای فرسوده و دیگر خطر قریب الوقوع زلزله، چالش هایی بر سر اضطرار زمانی در مورد احیاء بافتهای فرسوده وجود دارد. با بیان دو دستور کلی می توان به اهمیت موضوع پی برد: اول نوسازی باقتهای فرسوده ای که در شرایط بحرانی هستند یعنی بر روی گسل های خطرناک واقع اند و احتمال خطر وقوع زلزله وتخریب بیشتر است، دوم مدیریت پس از وقوع حادثه در بافت های فرسوده می باشد. زیرا صرف نظر از خسارات جانی و مالی پس از حادثه زلزله، فضایی مناسب جهت بازبینی طرح های توسعه (بخصوص اجرای طرحهای هادی) در روستاها که اغلب بدلیل فرسودگی در معرض خطر جدی می باشند، خواهد بود. از سوی دیگر، شناخت مواردی هم چون، فقدان رویکرد مناسب بافت های فرسوده بحرانی کشور در گذشته، ضعف مدیریت در اجرا، و بررسی عوامل مختلف در عدم توفیق رسیدن به شاخص هایی جهت کاهش خسارات مالی و جانی با توجه به حادثه خیز بودن کشور از نظر حوادث ناگوار طبیعی، ضروری به نظر می آید. در این راستا با تشریح موارد اصولی از دیدگاه کارشناسی، راهبردهائی جهت مقابله با معضل خطرناک زلزله و دسته بندی اقدامات مسئولین قبل و پس از وقوع زلزله بیان میشود. هم چنین به بافت های فرسوده استان بوشهر، از دو جنبه فرسودگی و احیاء قبل و پس از دو حادثه زلزله در شهرستان های دشتی و دشتستان بررسی خواهد شد. نقش سه عامل اصلی (کارشناسان، مردم، ساختمان ها) و عامل پشتیبان که دولت می باشد، جهت مقابله با حوادث طبیعی و ضرورت نوسازی بافت های فرسوده، پرداخته شده است، از این چستار ارائه راهکارهایی مانند: مشارکت مردم جهت احیاء بافت های فرسوده با اعتماد سازی ازسوی دولت، آموزش نیروهای متخصص و لازم الاجرا نمودن آیین نامه های ساختمانی، حاصل می شود. در تحقیق از روش کتابخانه ای برای بیان ضوابط، مقایسه ای- کیفی جهت بررسی اضطرار زمانی احیاء بافتهای فرسوده و میدانی جهت بیان واقعیت ها و قابل ملموس بودن خطرات زلزله می باشد.

کلیدواژه ها:

احیاء ، بافتهای فرسوده ، آسیب پذیری ، زلزله بوشهر