لیلی علایی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد سوادکوه

معماری امروز ایران با فراز و نشیبهای زیادی همراه است و کمبودها و بحران های زیادی سیمای آن را هر روز دگرگون می سازد. این چندگانگی مسئله ای است که بیش از هر چیز سیمای شهرهای ما را تحت تأثیر قرار داده است و تأثیر آن بر اذهان مخاطبین امری است انکار ناپذیر، تا آنجا که می تواند نقشی مؤثر یا مخرب در پویایی و پرورش افراد داشته باشد. نسل آینده این امروز و بوم، نسلی است که در جنین بستری رشد خواهد یافت. این نسل در شهرهایی توسعه خواهد یافت که از ما به او به ارث خواهد رسید و بی هویت تر و بی ریشه تر از امروز، با بحرانی شدیدتر روبه رو خواهد شد. چنین بحرانی بیش از آن که به عرصه معماری مربوط باشد با زندگی، روح و روان این نسل درگیر خواهد بود. چرا که معماران امروز کمتر به کیفیتهای زندگی و جایگاه فضای معماری در انسان سازی توجه داشته اند. چنین رویکردی با شدتی بس قویتر به نسل های بعدی منتقل خواهد شد، به دلیل آن که ما حتی آنچه را که از معماری گذشتگان به ارث بره بودیم به آنها منتقل نکرده ایم. البته در این میان معماران توانایی هستند که با تفکر و تعهد بیشتر، سعی دارند معماری با کیفیت و ماندگاری را از خود به یادگار بگذارند. اما تعداد این معماران بسیار انگشت شمار است و با وجود ضعفهای موجود در جامعه حرفه ای اعم از نبود تکنولوژی مناسب، مشکل کارفرما، مشکل نبود ن یروی کار حرفه ای، سعی در ساخت فاهای با کیفیت دارند. تلاش این معماران در هویت بخشی و ریشه دار کردن معماری ایران ستودنی است. در این مقاله سعی بر آن است تا عوامل بحران در معماری و هویت و همچنین نقد و بررسی الگوهایی که در این مورد وجود د ارد بررسی شود.

معماری، هویت، بحران