امید احمدی - دانشجو، دانشگاه آبا آبیک قزوین
المیرا نوری زنگلانی - دانشجو، دانشکده پیام نور

صنعت گردشگری در قرن بیست و یکم به عنوان یکی از پویاترین و باثبات ترین بخشهای اقتصادی در جهان، زمینه گسترش روابط بین الملل در بخش های مختلف اقتصادی، اجتماعی و سیاسی شده است. به ویژه در رونق اقتصاد محلی (ایجاد اشتغال و درآمد پایدار) تقویت پایگاه های اجتماعی حائز اهمیت است ولیکن شهرها به دلیل عدم مدییت صحیح و نبود نگرش جامعی و کلان با مشکلات عدیده زیست محیطی، اجتماعی- فرهنگی و اقتصادی در زمینه صنعت گردشگری پایدار روبرو گشته است. توسعه پایدار، روند بهگشت اجتماع بدون رشد فراتر از ظرفیت حامل بوم شناسانه ا طلاق می شود که در آن پایداری زیست محیطی (با هدف برقراری تعادل اکولوژیک) در کنار پایداری اجتماعی (با هدف برقراری عدالت اجتماعی) و پایداری اقتصادی (با هدف فراهم سازی زمینه برای بقای اقتصادی) وجود دارد. توسعه گردشگری پایدار شهری با تأکید بر موارد ذکر شده در بالا، در ارتباط و ا نجام نزدیکی با توسعه پایدار شهری و اصول و محورهای آن می باشد. با ایجاد امکانات فرهنگی، مراکز تفریحی- ورزشی، افزایش روابط اجتماعی، مبادلات فرهنگی، تقویت هویت فرهنگی شهر و حس تعلق، کاهش میزان مهاجرت، اصلاح ساختار سنتی، ایجاد فعالیت های خدماتی، تنوع اقتصادی و جلوگیری از رکود اقتصادی شهر در دستیابی به پایدار و ثبات در توسعه شهری نقش مهمی را ایفا می کند. از طرفی توسعه پایدار و گردشگری پایدار دارای ارتباطی متقابل می باشند. مقاله ی حاضر سعی دارد با روش پژوهش توصیفی- تحلیلی و استفاده از نظریه ی توسعه پایدار شهری به عنوان مهمترین رهیافت اصلاح نظام برنامه ریزی، اصول صنعت گردشگری پایدار را ارائه می دهد. در این راستا موفق ترین نمونه های گردشگری پایدار در ایران و جهان مطالعه شده و با بهره گیری از جدول SWOT، مؤثرترین راهکارها ارائه می گردد.

صنعت گردشگری، توسعه پایدار شهری، بهشتگت زیست محیطی، عدالت اجتماعی، گردشگری پایدار