تغییر پارادایم ها در مطالعات اجتماعی بافت های فرسوده شهری، از روش های کمی و کیفی به رهیافت تلفیقی (نمونه ی موردی: بافت مرکزی اراک)

امروزه به ضرورت و اهمیت مطالعات اجتماعی در بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده ی شهری پی برده شده است اما اساساً این مطالعت با فقدان رویکردی پویا و مبتنی بر روش شناسی روشن روبه روست . به گونه ای که عدم وجود بستر نظری و روش شناسی مناسب در مطالعات اجتماعی بافت های فرسوده باعث شده است که هیچ گونه شناخت دقیقی از مسیر حرکت این مطالعات برای رسیدن به اهداف طرح وجود نداشته باشد. تمرکز بر روش های کمی بدون ملاحظه زمینه متفاوت اقتصادی و اجتماعی- فرهنگی بافت ها باعث شکل گیری نگاه عمدتاً کالبدی به بافت های فرسوده شده است. در حالی که بافت های فرسوده شهری تابعی از شرایط اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و کالبدی تؤامان هستند. مقاله حاضر در پی دست یافتن به رویکردی جدید در مطالعات اجتماعی بافت های فرسوده ی شهری است. لذا در ابتدا به معرفی روش های غالب در مطالعات اجتماعی بافت های فرسوده ی شهری و ارزیابی آنها پرداخته می شود؛ سپس تکنیک های مورد استفاده برای گردآوری اطلاعات در بافت های فرسوده ی شهری و به ویژه در بافت مرکزی اراک بیان می گردد که با مساحتی حدود 140 هکتار بخش قدیمی و مرکزی شهر را به خود اختصاص داده است.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، مطالعات اجتماعی ، روش شناسی ، روش کمی ، روش کیفی