محمدعلی مستخدمین حسینی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه صنعتی شاهرود
مسعود طاهری شهرآئینی - استادیار، دانشگاه صنعتی شاهرود

الگوبرداری از م عماری سنتی ایرانی در حال حاضر با رویکرد فرمال یا فلسفی، در ایده آل ترین حالت آن بدون در نظر گ رفتن اهداف پایدار، روشی غیر منطقی به حساب می آید. اما بناهای ارزشمندی از دوره مدرن وجود دارند که ماحصل ورود عصر صنعتی به ایران، با عمر بین 30 تا 60 سال با مصرف بالای انرزی هم اکنون در حال بهره بردرای هستند. موزه هنرهای معاصر تهران از زمره اینگونه بناهاست است که می بایست برای پایداری و بقای آن به فکر چاره بود. با توجه به اهداف توسعه پایدار به خصوص در کشورهای در حالت وسعه، تخریب و ساخت بنای جایگزین در بسیاری از موارد از جمله ارزش تاریخی، سیمای شهری، صرفه اقتصادی و زمان، گزینه مناسبی نیست. بنابراین می بایست با آنالیز معماری و جستجوی اشالات فنی در زمینه مصرف انرژی، مشکلات موجود بنا را شناسایی کرد. سپس با درنظر گرفتن شاخصه های پایداری نسبت به رفع این مشکلات اقدام نمود. نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن بود که موزه هنرهای معاصر تهران با وجود رویکرد فلسفی به معماری سنتی، و استفاده از عناصری همچون حیای مرکزی، هشتی، فضای سبز و فرم یادگیری ها نتوانسته پاسخی مناسب در راستای مصرف بهینه انرژی و اهداف پایدار داشته باشد. در این مقاله سعی شده با روش توصیفی- تحلیلی ضمن مطالعه موردی بر روی موزه هنرهای معاصر تهران و آنالیز معماری آن، مشکلات موجد از لحاظ اقلیمی و شرایط آسایش، بررسی شود و ا یده هایی برای اصلاح و بهسازی این بنا پیشنهاد گردد.

موزه هنرهای معاصر تهران، مصرف انرژی، بهسازی، توسعه پایدار