زهرا براتی - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه خوارزمی
لیلی بختیاری - عضو هیئت علمی جغرافیا دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
فرشته حسینی - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه خوارزمی

رشد طبیعی جمعیت و مهاجرتهای بی رویه به سوی شهرهای بزرگ مشکلات متعددی بهمراه داشته است، این امر سیاستگزاران و برنامه ریزان شهری را با این واقعیت روبه رو ساخت که رشد کالبدی شهرها با کلیه تمهیدات از قبیل نوسازی ها و بازسازی بافت دیگر نیازهای شهروندان، نمی تواند باشد. بنابراین طرح احداث شهرهای جدید با عمل قادر به تأمین مسکن های فرسوده بر برنامه ریزی از قبل سنجیده با هدف اصلی کاهش بار جمعیتی و تمرکز زدایی فعالیت های اقتصادی پایتخت و دیگر کلان شهرهای کشور به عنوان راه حلی بهینه برای رفع معضلات کلان شهرها پیشنهاد شد. در این میان مفهوم توسعه پایدار شهری مفهومی است که طی سالهای اخیر در مجامع علمی مطرح شده و ارتباط تنگاتنگی با آسیب های اجتماعی، زیست محیطی، اقتصاد و نوع معیشت شهری، شکل و بافت شهری و مدیریت شهری دارد. شهر جدید پردیس یکی از شهرهای مجموعه شهری تهران است که با هدف ک یلومتری شمال شرق تهران طراحی گردید. این شهر جدید دارای عملکرد تمرکز زدایی و سرریز پذیری بخشی از جمعیت در 30 خوابگاهی بوده است و نتوانسته موفقیتی در جذب جمعیت داشته باشد. روش تحقیق در پژوهش حاضر به صورت توصیفی- تحلیلی است و هدف عمده بررسی عوامل مؤثر بر توسعه یا تهدید پایداری در شهر جدید پردیس می باشد. برای شناسایی این استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که شهر جدید پردیس همانند بسیاری از شهرهای جدید swot عوامل از مدل کشور در راستای توسعه پایدار شهری بسیار ضعیف عمل نموده است.

شهرجدید، پردیس، توسعه پایدار شهری، شهر، پایداری سکونت