امکان سنجی فرآیند جمع آوری باتری های قابل شارژ غیرصنعتی در کشور

در ایران تمام باتری های مصرف شده، بدون هیچ گونه مدیریتی وارد پسماندهای جامد شهری می شود، درحالی که بازیافت آنها و وارد کردن فلزاتی نظیر سرب، لیتیم، آنتیموان، نیکل، کادمیم و مواد آلی نظیر پلی پروپیلن حاصل از بازیافت باتری ها به چرخه صنعت امری اقتصادی محسوب می شود. متأسفانه در کشور آماری برای باتری های مستعمل در دست نیست و می توان گفت که اکثر زباله های به محل دفن برده می شوند و جداسازی خاصی در این مورد صورت نمی گیرد. در این تحقیق میزان باتری های فرسوده قابل دسترس برای جمع آوری محاسبه شده است. بدین منظور ابتدا آمار وارداتتجهیزات حاوی باتری در 5 سال گذشته و گردآوری یک جامعه آماری 100 نفری از خانوارها، درصد باتری های در دسترس برای جمع آوری در آن به دست آمد. نتایج نشان داد که درحدود 1859 تن باتری لیتیمیی، 795 تن باتری متال هیبریدی و 446 تن باتری نیکل کادمیم در کشور در حالت انباشت خانگی می باشد. 1080 تن باتری دور ریخته شده، 329 تن جمع آوری شده به 188 تن باتری به صورت غیرمصرفی در خانه می باشد. نرخ دسترسی جمع آوری برای باتری های قابل شارژ غیرصنعتی حدود 30 % مقدار اکتساب می باشد. در نهایت می توان نتیجه گرفت که در حدود 1409 تن باتری برای 5 سالگذشته در دسترس برای جمع آوری می باشد.

کلیدواژه ها:

باتری فرسوده ، محیط زیست ، جمع آوری ، بازیافت