تدوین معیارهای مطلوبیت عناصر ساختمانی اصلی شهر و بررسی ویژگی های آن در بافت های تاریخی

هرگاه پدیده ای در اثر تحول تاریخی خاص خود دچار دگرگونی شود، شکل جدید پدیده از انسجام، همبستگی، انتظام و اعتبار برخوردار می گردد و نظم جدید از دل سازمان کهن جوانه خواهد زد. قطع این فراگشت در نقطه ای و مداخله در کنش های درونی به منظور دستیابی به شکلی جدید، اگرچه ممکن است چهره ای تازه و معنایی دیگر را برای پدیده سبب شود ولی بی گمان این همانی نیست که می بایست از دل تحول تاریخی به دست می آمد. بر این اساس نیاز به بازشناسی اصول حاکم بر ساختار مطلوب شهر و ارزیابی این اصول در بافت های قدیم و ارزشمند شهرهای کشورمان امری ضروری است. این پژوهش به دنبال آن است که عناصر ساختار اصلی شهر را تعریف نموده و به تدوین اصول و معیارهای مناسب برای ساختار شهر و این عناصر ساختاری بپردازد. بر این اساس هنجارهایی تدوین می گردد که ساختار شهر را برای ایجاد نقاط تمرکز و محورهای فعالیت های ویژه ای که مکان های خاصی را تعریف می کند، مهیا سازد. سپس مصادیق عناصر ساختاری را در بافت های تاریخی ذکر کرده و بر اساس اصول و معیارهای تدوین شده برای مطلوبیت ساختار اصلی شهر، به بررسی مطلوبیت عناصر ساختاری در بافت های تاریخی شهری ایران بپردازد. در این پژوهش از روش توصیفی – تحلیلی استفاده شده و با استفاده از روش اسنادی و کتابخانه ای، نظریات و توضیحات مختلف در خصوص مبانی نظری تحقیق جمع آوری و ارائه می گردد.

کلیدواژه ها:

ساختار اصلی ، ساختار مطلوب شهر ، بافت تاریخی ، عناصر ساختاری ، هنجار