بررسی معماری پایدار در خانه ایرانی

یکی از صفات ممیزی اساسی یک خانه ایرانی، درونگرایی محسوب شده، به نظر می رسد صفتی است که بر حسب مقتضیات اقلیمی یا جهان بینی و فرهنگ قوم ایرانی به معماری خانه افزوده شده و یا شاید عنصر بنیادی و جهت اساسی پدیدآمدن خانه است؛ اما در کل، به علت ماندگاریش می توان آن را به عنوان یکی از عوامل پایدار یک خانه قلمداد کرد. در این مقاله ابتدا به اهداف پایداری می پردازد و بعد از آن به مقایسه خانه که در گذشته اصالت، پایداری داشته ولی به تدریج جای خود را به مسکن داده است؛ که باعث تضعیف تعاملات اجتماعی و ... گردیده است مورد بررسی قرار گرفته است و در انتهای این نوشتار نقش کلیدی اقلیم که باعث صرفه جویی در اقتصاد، انرژی، ... می شود و راه کارهای آن را ارائه می نماید تا نواقص طراحی امروزی را دریافته و خط مشی کامل تری را پیشنهاد می دهد. معماری پایدار ریشه های ماندگاری دارد و با جستجو درباره معضلات پیش روی ماوای انسان معاصر و راه حل آن در خانه پایدار، نقش اقلیم را هر چه بیشتر آشکارتر می گردد. درنظر گرفتن نقش انسان و همچنین طراحی اقلیمی به عنوان یک فرآیند که منجر به پایداری می گردد، از نکات مهم در رابطه انسان، خانه با آسایش فیزیکی می باشد. تحقیق حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه این پژوهش مبتنی بر گردآوری اطلاعات، مطالعات، کتابخانه ای است و رویکردی توصیفی دارد. نتایج به دست آمده از این پژوهش با هدف معماری پایدار به اصطلاح به رابطه انسان و خانه می پردازد.

کلیدواژه ها:

پایداری ، خانه ، مسکن ، حیاط مرکزی ، اقلیم