امیر گندمکار - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد
سمیه رحماندوست - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی گردشگری دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد

انسان در جهان معاصر در لحاظت بسیار حساسی از حیات خود قرار دارد. تمامی فعالیتهای انسانی چون گردشگری در محیط به وقوع پیوسته و یا نوعی به محیط زیست و انسان وابسته می باشند. از این رو فعالیت گردشگری و محیط دو پدیده جدایی ناپذیر هستند که تبعاً دارای اثراتی متنوع بر روی هم خواهند بود. در واقع از این دیدگاه رابطه گردشگری و محیط نه تنها رابطه ای منفی نبود بلکه به گستردگی آن با تعریف ظرفیت پذیرش محیط و ملاحظات زیست محیطی تاکید می شود. البته ازدیاد نامعقول جمعیت همراه با مشکلات مختلف در زمینه توسعه پایدار چون فقر و نابرابری، عدم برخورداری مناسب از آموزش و بهداشت، مشکلات زیست محیطی چون کاهش جنگلها، بیابان زایی، فرسایش خاک، آب و هوا، انقراض تنوع زیستی، مشکلات مربوط به مواد زاید و پساب ها بوجود آورده و زیست بومهایی را که حیات بشر بدانها وابسته است، به شدت در معرض نابودی قرار داده است. برای احتراز از نابودی مطلق محیط زیست همه انسانها - هم تصمیم گیران و هم مردم – در ابعاد جهانی یا ملی و بویژه در سطح محلی باید این واقعیت مهم را دریابند که پیشرفت و توسعه باید روندی پایدار داشته باشد و از ثمرات آن نه تنها نسل های حاضر که نسل های آینده نیز بهره مند شوند. استان چهارمحال و بختیاری و به ویژه منطقه چلگرد شهرستان کوهرنگ، دارای پهنه های طبیعی بکر و بسیار زیبا می باشد که توسعه بی رویه گردشگری در این دسته از محیط ها در طول چند دهه اخیر علاوه بر اینکه فرصت های مناسبی را جهت افزایش درآمد محلی و بهبود زیرساخت های اقتصادی در کل این منطقه مهیا ساخته، احتمال وارد آوردن خسارات جبران ناپذیری به محیط زیست مناطق حفاظت شده و جاذبه های گردشگری بکر شده و حتی خطر انقراض گونه های گیاهی و جانوری را افزایش داده است و نیز باعث نزول کیفیت منطقه از لحاظ گردشگری و جذب توریست می باشد. در این راستا گردشگری با ماهیتی پایدار می کوشد در جهت حفظ حالت طبیعی منطقه برای نسل های آینده به دنبال تعاملی پایدار برای یافتن جایگاه انسان در محیط زیست باشد.

چشم انداز، گردشگری، توسعه پایدار، محیط زیست، کوهرنگ