مجتبی میکائیل زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات اردبیل
وحید وزیری - دکتری، عضو هیات علمی دانشگاه محقق اردبیلی
محمد باقری - دکتری، رئیس دانشکده هنر و معماری تبریز

محله نماد پایداری سکونت است. روابط همسایگی و پیوندهای محلی، مبنا و اساس مشارکت اجتماعی در سکونتگاههای انسانی است. اما امروزه در محلات شهری، دیگر کمتر نشانی از سال های گذشته (تعامل، روابط و مشارکت اجتماعی) یافت می شود و تغییراتی که آرام آرام صورت گرفته است امکان تعامل اجتماعی در اهالی محله را روز به روز کمرنگ تر ساخته است و این در حالی است که محلات پایدار بایستی به لحاظ کالبدی رضایت بخش بوده و از منظر خدمات شهری همچون حمل و نقل و دسترسی، مشکلات کمتری داشته، از منظر اجتماعی کارکرد خوبی به خود اختصاص داده و از انسجام اجتماعی و ارتباط خوبی در راستای رفع مشکلات محله بهره مند باشند و بستر ساز وقایع و خاطرات جمعی گردند. اما شبکه های ارتباطی و نوسازی های جدید شهری، کارکرد محله های تاریخی را از هم گسیخته و تبعات اجتماعی جبران ناپذیری را به محله های کهن تحمیل کرده و کاهش کارایی محله ها در پاسخ دهی به نیازهای ساکنین را منجر گردیده است. لذا توجه به ارزش های بوم شناسانه، تداوم حیات و رونق زندگی در محله های مسکونی، اهمیت یافته و نیاز ساکنین به اثرات اجتماعی این پایداری امری ضروری می نماید. و عدم توجه به این نیازها اثرات بلندمدت را دربر خواهد داشت. بنابراین پژوهش حاضر به بررسی مولفه های موثر در توسعه محله های پایدار می پردازد تا در کاهش مشکلات اجتماعی، زیستی، روانی برای نسل های آینده اقدامی صورت پذیرد.

محله پایدار، محله مسکونی، توسعه پایدار