تاثیر مصالح بوم آورد بر قابلیت گردشگری در مناطق حاشیه ای کویر

کویر سرزمینهای کم بارانی است که مفاهیمی را شکل می دهد که نه تنها اقلیمی بلکه نوعی نگرش به جهان هستی است. در بررسی کویر و معماری آن به عنصر یا به عبارتی بهتر، به مفهوم خاک می رسیم که شخصیت این معماری است. مصالح بدست آمده از این خاک اشکال و فضاهای گوناگونی را به وجود آورده است که حضور انسان همجنس با آن، مکانی را شکل داده است که در راس پایداری را به مخاطبان خود ارائه می دهد. مصالح کویر که در طول قرنها همراه با فضای معماری خود را پالوده است، جایگاه مستحکمی را در معماری بیابانی پیدا کرده است، جایگاهی که اکنون توسط هجوم دستاوردها و تکنولوژیکی زمانه جای خود را به مصالح بیگانه با خاصیت کویر می سپارد. ولی هنوز مخاطب این معماری که برای دیدن تطابق ساخت و بسر پا به این سرزمین می نهد جنس این معماری را می داند که خاک کویر است. اما چه رابطه ای میان بهره گیری از مصالح بوم آورد در طراحی محوطه های شهری و قابلیت گردشگری این فضاها در مناطق حاشیه ای کویر وجود دارد؟ چه راهبردها و راهکارهایی را (بر اساس نتایج سوال قبل) می توان برای توسعه گردشگری در مناطق حاشیه ای کویر پیشنهاد نمود؟ در این پژوهش سعی بر پیدا کردن رابطه بین مصالح بومی و قابلیت گردشگری بوم های بیابانی بود که از طریق آزمون بصری و تحلیل کمی، کیفی بوسیله مقایسه میان میزان استفاده از مصالح بوم آورد بر قابلیت گردشگری منطقه حاشیه کویر است.

کلیدواژه ها:

مصالح بوم آورد ، بوم بیابانی ، گردشگری ، خواص ادراکی مصالح ، ایکوموس