فاطمه عیوضی سوداگر
سیدعباس جزایری

وقوع سوانح طبیعی و از جمله زلزله در ایران واقعیت انکارناپذیری است. شهرهای پرجمعیت ایران بخصوص آنهایی که در مناطق آسیب‌پذیر ایجاد گشته‌اند، بسیار در برابر زلزله شکننده هستند. واژه مدیریت بحران تقریباً در میان مردم تعریف شده است و با مفهوم اولیه آن آشنا شده‌اند، اما متأسفانه به اجزاء اصلی این واژه و نحوه مشارکت و مسئولیت مردم در تحقق این زیرواژه‌ها که همانا پیشگیری ، آمادگی ، پاسخ و مقابله و بازسازی است، توجه کافی صورت نگرفته است. بخصوص در مقوله پیشگیری و آمادگی در صورت استفاده از توانایی‌ها و پتانسیل‌های مردمی می‌توان درجات بحران را به پایین‌ترین سطح ممکن تقلیل داد. بنابراین برای استفاده از توانایی‌ها و پتانسیل‌های مردمی ابتدا باید آنها را از طریق آموزش و انتقال مفاهیم و روشهای ادراکی توانمند ساخت. این آموزش‌ها باید در همه سطوح و درجات برای گروه‌های مختلف هدف برنامه‌ریزی شده و اجرایی شود. برای انتقال این آموزه‌ها راه‌های مختلف ارتباطی را باید جستجو کرد و بهترین و مؤثرترین و مطمئن‌ترین آنها را برگزید. عصر حاضر زمان وفور امکانات و تجهیزات ارتباطی است. همان قدر که امکان مبادله اطلاعات افزایش یافته است، تأثیرگذاری آنها در صورت بهره‌برداری صحیح مسلماً می‌تواند افزایش یابد. در مقاله حاضر سعی بر این است که بتوانیم بین آموزش و مسیرهای ارتباطی و انتقالی آن تعمق نموده و بررسی اجمالی بر روی آن انجام دهیم.

آموزش همگانی، ارتباطات، مدیریت بحران، آمادگی