اکبر مختارپور
سمیه شیخ رضایی
حامد مختارپور

شهری که امروزه در آن زندگی می‌کنیم و پایتخت و مرکز اداری و سیاسی کشور است و از لحاظ عظمت و رشد شهری و ابعاد غول‌آسایش جزو بزرگترین و مهمترین پایتخت‌های جهان قلمداد می‌شود. با وجود اینکه تهران از دهه 40 دارای برنامه مشخص و طرح مصوب بوده و انتظار می‌رفت که با اجرای پروژه‌های پیش‌بینی شده در طرح‌های مذکور روند ساخت و ساز در مقیاس کلانشهر تهران مدیریت و هدایت شود، اما به دلیل رشد روزافزون جمعیت شهر تهران (که ناشی از مهاجرپذیری این شهر به دلیل دستیابی به امکانات، خدمات و ... می‌باشد) تقاضای مرتبط با مسکن، آموزش، بهداشت، خدمات و ... افزایش یافته که خود باعث تدوین ضوابط و مصوبات مقطعی مختلف از سوی مراجع گوناگون در مقطع زمانی خاص برای رویارویی با مشکل خاصی شده است و این موضوع عملاً قابلیت سازماندهی و برنامه‌ریزی را تمام برنامه‌ریزی شهری و بالاخص ساخت و ساز در شهر تهران ضعیف کرده است. اما این مسایل موجب نمی‌شود که دست روی دست گذاشته و نابودی کلانشهر خود را مشاهده کنیم. با یک نگاه جامع و کارشناسی و اصلاح تدریجی خطاهای کهنه می‌توانیم مسیر بهبود وضعیت تهران را تجربه کنیم. برای تحقق این امر می‌بایست مشکلات بوجود آمده را شناسایی کرده و سپس راه حل مناسب و اجرایی برای حل این مشکلات ارائه نماییم. در این مقاله سعی شده است موضوعات شهری علی‌الخصوص ساخت و ساز در شهر تهران و موضوعات طرح تفضیلی و نوسازی بافت‌های فرسوده شهری را مورد بررسی قرار داده و در خصوص مراجع تصمیم گیرنده در این شهر و نقش آنها در توسعه شهری و نوع مدیریتی هر کدام از این مراجع بحث و در انتها راهکارهایی جهت بهبود وضعیت و جلوگیری از بحران‌های آتی از جمله بررسی اثرات اجرای پروژه تعدیل و تنظیم قطعات زمین ارائه گردد.

مدیریت شهری، ساخت و ساز پایدار، طرح تفضیلی، بافت فرسوده