تعیین ترکیب بهینه سبد تسهیلات مشارکتی بانکهای تجاری ایران با روش میانگین واریانس

ایجاد و توسعه نهادهایی که بتواند پس انداز های جذب شده را به طور منطقی و کارا به فعالیت های مولد سوق دهند و اهمیت نقش نهادهای مالی در فرآیند تخصیص سرمایه و بهره وری سرمایه اجتماعی از زمره مسائلیاست که در دهه گذشته مورد توجه اقتصاددانان، خصوصاً اقتصاددانان توسعه بوده است. بانک ها موسساتی هستند که از محل سپرده های مردم می توانند سرمایه های لازم را در اختیار صاحبان واحدهایصنعتی،کشاورزی،بازرگانی و اشخاص قرار دهند. امروزه سرمایه گذاران از معیارهای ریسک استفادهای زیادی می نمایند. این معیارها ریشه در معادله میانگین واریانس داشته و نشان دهنده رفتار سرمایه گذاران در تئوریپرتفوی میباشد. هدف از این مقاله به کارگیری مدل میانگین واریانس در چارچوب پرتفوی بهینه تسهیلات مشارکتی بانکهای تجاری ایران است. بدین منظور میانگین ماهانه نرخ بازدهی شرکتهای فعال در بورس اوراق بهادار ایران در بخشهای مختلف اقتصادی )طی دوره زمانی90-7831 ( به عنوان نرخ بازدهی بخشهای اقتصادی و انحراف معیار نرخ بازدهی به عنوان ریسک استفاده شده است. نتایج حاکی از آن است که در پرتفوی حداقل واریانس یا در ریسک گریزترین حالت، باید 38 % تسهیلات مشارکتی به بخش صنعت و معدن، 87 % تسهیلات بهبخش مسکن و ساختمان و 17 % تسهیلات به بخش کشاورزی تخصیص یابد. همچنین سهم تسهیلات بخش بازرگانی و خدمات 3% و از نوع نسبتا ریسکی است، به گونهای که با افزایش درجه ریسک پذیری سیستم بانکی و به بهای کاهش سهم تسهیلات بخش صنعت و معدن و مسکن سهم بهینه آن تا حد 12 % افزایش و سپس با افزایش بیشتر درجه ریسک پذیری کاهش مییابد

کلیدواژه ها:

پرتفوی بهینه ، مدل میانگین واریانس ، ریسک نامطلوب ، تسهیلات مشارکتی