محمد حسینی - استاد، دانشکده مهندسی صنایع، دانشگاه علم و صنعت، تهران، ایران
اشکان اله یاری نیک - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی راه و ترابری، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه علوم و تحقیقات تهران، ایران
آذین صادقی دزفولی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی راه و ترابری، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه علوم و تحقیقات تهران، ایران

استفاده از دوچرخه برای عبور و مرور، یکی از مهمترین اقدامات در راستای حمل و نقل پایدار است که برای ارتقای آن نیاز به امکان سنجی به ویژه در کشورهای در حال توسعه دارد. به این منظور نیاز به بررسی چالش‌ها و منافع توسعه دوچرخه به عنوان یک مد حمل ونقل غیر موتوری در کشوری هم‌چون ایران براساس تجارب موفق و ناموفق کشورهای دیگر در سرتاسر جهان احساس می‌گردد تا با امکان‌سنجی آن در شهرهای مختلف با ویژگی‌های گوناگون معابر سعی در بکارگیری آن نمود. بررسی‌ها در پنج سطح زیرساخت شامل باندهای عبوری دوچرخه و پارکینگ، تعامل با حمل و نقل عمومی، برنامه‌های آموزشی، برنامه‌های دسترسی دوچرخه‌ها و مسائل قانونی انجام می‌پذیرد. در این تحقیق به بررسی جامعی از 14 شهر جهان در سه دسته بزرگ، متوسط و کوچک به عنوان مطالعه موردی پرداخته شده است. از نتایج این تحقیق می‌توان به شناخت اقدامات مثبت در سطوح اجرایی دوچرخه سواری در شهرهای نشان می‌دهد که اغلب ان‌ها با در نظر گیری اقداماتی جامع به افزایش تعداد سفرهای با دوچرخه و سهم دوچرخه در حمل و نقلشان کمک می‌>مایند. در اکثر موارد مشاهده گردید که سیاست عمومی نقش به سزایی در تشویق به دوچرخه سورای دارد. افزایش قابل توجه دوچرخه سواری نیازمند تصمیمات یکپارچه گسترده، اقدامات مکمل شامل بسترسازی زیرساخت، کاربری زمین، برنامه‌های کلان در دوچرخه‌ سواری و محدودیت‌های کاربری وسایل نقلیه موتوری هستند.

دوچرخه سواری، حمل و نقل پایدار، حمل و نقل غیر موتوری، زیر ساخت، اقدامات، سیاستهای کلان