کیومرث حبیبی - استادیار شهرسازی، دانشگاه کردستان- شهر سنندج
محمدرضا حقی - دانشجوی دکتری شهرسازی، دانشگاه بوعلی سینا همدان- شهر همدان

هر شهر تاریخی بنا بر ماهیت خود هسته‌ای با قدمت کهن دارد که در ان مجموعه‌ای از آثارتاریخی براساس شرایط زندگی در گذشته کنار هم قرار گرفت‌آند. اصل کلیدی در چنین بافت‌های «اترتباط و هماهنگی» مجموعه‌ی این آثار است.که به تقویت نقش و عملکرد یکدیگر کمکمی‌کند. در این پژوهش با فرض این‌که تقویت پیاده‌مداری در خیابان‌های تاریخی می‌تواند نقش موثری در تقویت خصیصه فرهنگی، اجتماعی و گردشگری بافت تاریخی داشته باشد به مقایسه خیابان چهارباغ عباسی در اصفهان با خیابا ن رامبلا در بارسلونا پرداخته شده است. معیارهای اصلی خیابان‌های گردشگری پیاده‌مدار از طریق مرور ادبیات و پیشینه پژوهش استخراج گردیده‌اند. روش پژوهش توصیفی – تحلیلی بوده و از مدل فرایند تحلیل سلسله مراتبی جهت وزن‌دهی به معیارها و زیرمعیارها استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می‌دهد خیابان چهارباغ اصفهان در قیاس با خیابان رامبلا که از موفقیت‌ترین فضاهای عمومی حال حاضر جهان است شرایط نامساعدی دارد . هم‌چنین بررسی تفضیلی‌تر نتایج نشان می‌دهد در معیار «جاذبه گردشگری» هر دو نمونه شرایط نسبتاً برابری دارند که بیانگر وجود ظرفیت‌های بالای تاریخی فرهنگی در خیابان چهارباغ است. برهمین اساس با توجه به زیرمعیارها و شاخص‌هایی که معیارهایی فوق را تبیین می‌کننند می‌توان انتظار داشت با اقداماتی هم‌چون کاهش عرض سواره‌روها به نفع پیاده‌راه وسط خیابان، محدود نمودن و کنترل حرکت سواره، افزایش امنیت خیابان، تقویت فعالیت‌های شبانه، ارائه تسهیلات گردشگری در پیرامون خیابان، بهبود دسترسی انواع مدل‌های حمل و نقل به خیابان و.... سرزندگی و افزایش گردشگرپذیری خیابان و بافت پیرامون آن تحقق یابد.

خیابان تاریخی - گردشگری، پیاده راه، صنعت توریسم، فرایند تحلیل سلسله مراتبی