امین میرزا بروجردیان - استادیار گروه راه و ترابری، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
محمود صفارزاده - استاد گروه راه و ترابری، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
علی قاسم زاده خشکرودی - کارشناس ارشد راه و ترابری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب، تهران، ایران

شناسایی قطعات تصادف‌خیز، بخش مهمی از برنامه‌های بهبود ایمنی ازاد راه‌ها بشمار می‌رود. شناسایی قطعات تصادف خیز در تصمیم‌گیری منطقی وعملی در جهت تخصیص بودجه و دیگر منابع مبتنی بر روش هزینه – فایده تأثیرگذار است. مطالعات بسیاری در جهت شناسایی قطعات تصادف خیز صورت گرفته است. با این حال در بیشتر این مطالعات اثر وابستگی فضایی قطعات در نظر گرفته نشده است. در این تحقیق روش اتورگرسیو خطا فضایی جه پیش‌بینی نرخ تصادفات در آزاد راه‌ها پیشنهاد گردیده است. به عنوان مطالعه موردی مدل پیشنهادی در آزاد راه زنجان – قزونی باداده‌های تصادفات 4 سال (86-89) اعمال گردید. آزمون موران وجود وابستگی فضایی بین قطعات را تأیید کرد. مدل پیشنهادی ضروت در نظر گرفتن وابستگی فضایی و ناهمسانی فضایی در تحلیل داده‌ های تصادفات ا نشان می‌دهد. این روش می‌تواند در الویت بندی قطعات تصادف خیز در جهت تخصیص بودجه و برنامه‌ریزی جهت اقدامات چاره‌جویانه بکار رود.

قتصاد سنجی فضایی، ماتریس وزن فضایی، مدل خطا فضایی