بهینه سازی روش تولید پیاز خوراکی رقم قرمز ری جهت کشت پایدار

پیاز خوراکی از محصولات مهم اقتصادی و تغذیه ای می باشد که به روشهای کشت مستقیم بذر و نشاکاری تولید می شود.در ترکیبات شیمیایی پیاز، کوئرستین، ترکیبات گوگرد دار و انسولین گیاهی گلوکوکینین وجود دارد که کاربرد دارویی دارند. به دلیل مصرف بالا و سطح زیرکشت پیاز، بهینه سازی روش تولید و توسعه پایدار آن از ضروریات می باشد. روش نشایی به دلیل مزایای فنی و اقتصادی، از فناوری های نوین درتولید محصول پیش رس باعملکرد بالاتر و بازارپسندتر می باشد. نشاکاری بسیاری از اثرات اللوپاتیک پیاز در داخل خاک را ازبین برده و امکان بکارگیری یک زمین در چندین فصل زراعی برای کاشت پیاز را فراهم می کند و بدین طریق کشاورز با تکرار کشت پایدار و کسب تجربه می تواند بصورت تخصصی در امر تولید فعالیت نماید. کاربرد کمتر سموم با دز کمتر در تولید محصول سالم و رعایت بهداشت تغذیه موثر است. این نوع پرورش، باعث بالا رفتن صفت انبارمانی و کم شدن جوانه زنی در انبار می شود. سن مناسب نشاء از موارد مهم است بطوریکه استقرار و گیرایی مناسبی در مزرعه داشته باشد. تراکم بوته و اثر متقابل آن با سن نشاء میتواند برای حصول نتیجه دقیقتر مفید باشد. برای تعیین فاکتورها و تاثیرشان، تحقیقی در سال 1391 در محمدشهر کرج در قالب یک طرح اماری اسپیلیت پلات فاکتوریل بر پایه بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار اجرا شد. فاکتور اصلی سن نشاء ( سه سطح شامل 45، 55 و 65 روزه ) و فاکتور فرعی فاصله بوته روی ردیف (چهار سطح شامل 5، 7/5، 10 و 12/5 سانتیمتر ) بودو هر کرت 6 خط بطول 4 متر و فاصله 30 سانتیمتر بود. پس از آماده شدن نشاها، به زمین اصلی منتقل شدند. صفات رویشی، صفات هنگام برداشت، صفات پس از برداشت و انبارمانی ثبت شدند. پس از ثبت داده ها و تجزیه واریانس و مقایسه میانگینها به روش دانکن با نرم افزار MSTATC انجام شد. نتایج نشان داد نشاهای 45 و 55 روزه و فواصل بوته 5 و 7/5 سانتیمتر از نظر اغلب صفات، برترین سطوح بودند.

کلیدواژه ها:

پیاز خوراکی ، نشاء ، تراکم ، عملکرد