سیدکاوه فیاض بخش - دانشجوی کارشناسی ارشد فناوری اطلاعات، دانشکده مهندسی کامپیوتر و فنا
محمدرضا رزازی - دانشیار دانشکده مهندسی کامپیوتر و فناوری اطلاعات، دانشگاه صنعتی امی

از آنجایی که سازمان‌های فعال در یک زنجیره تامین عموما مستقل از یکدیگر هستند، هر کدام به طور خودخواهانه به بهینه‌سازی اهداف خود می‌پردازند. اگرچه عملکرد مناسب هر کدام از اعضای زنجیره ضروری است، اما این امر به تنهایی کارکرد بهینه سیستم زنجیره تامین را به عنوان یک کل، در پی نخواهد داشت. تا قبل از سال‌های اخیر، تصمیم‌گیری‌های مربوط به مدیریت زنجیره تامین دارای دو مولفه اصلی بوده‌اند. اول اینکه این تصمیم‌گیری‌ها بر تدارک موجودی، تجهیزات فیزیکی و حمل و نقل متمرکز بوده‌اند. ثانیا تصمیم‌گیری‌های رایج در زنجیره تامین از ماهیت مستقل برخوردار بوده‌اند؛ بدین معنا که عموما اعضای یک زنجیره تامین بدون توجه به اینکه عضوی از یک شبکه هستند، اقدام به تصمیم‌گیری می‌نموده‌‌اند. علاوه بر این موارد در پژوهش‌های انجام گرفته در پیش از چند سال اخیر، روش‌های ایجاد هماهنگی در زنجیره‌ تامین را صرفا در زنجیره‌های تامین دو سطحی مورد تحلیل قرار داده‌اند. در این مقاله مفاهیم نوینی همچون هماهنگی‌ سلسله مراتبی، مذاکرات همکاری، مدل‌های هماهنگی در زنجیره‌های تامین با بیش از دو سطح و نهایتا تصمیم‌گیری‌های توزیع شده مورد بررسی قرار گرفته‌اند.

روش‌های نوین ایجاد هماهنگی در زنجیره تامین