بررسی روند تغییر اقلیم استان تهران با استفاده از شاخص های حدی دما و بارش

تغییرات اقلیمی، اثرات وسیعی بر ساختار جوامع و شالوده‎ی تمدن‎های انسانی دارد. تغییر اقلیم از دیدگاه بسیاری از صاحب نظران یک پدیده ی طبیعی است که در توالی های زمانی بلند مدت اتفاق افتاده و مجدداً نیز به وقوع می پیوندد. تاثیر فعالیت های بشری سبب تشدید اثرات پدیده ی تغییر اقلیم، شدت روند تغییرات و تغییر بازه ی زمانی توالی تغییرات اقلیمی می شود. هدف از این تحقیق مطالعه انحراف احتمالی عناصر اقلیمی دما و بارش دراستان تهران از حالت نرمال می باشد. بدین منظور ابتدا سری های زمانی متوسط، حداقل، حداکثر مقادیر دما، بارش و رطوبت نسبی ماهانه طی 25 سال آماری ایستگاه های سینوپتیک مهرآباد، اقدسیه، آبعلی و فیروزکوه جمع آوری و تنظیم گردید. به منظور بررسی و شناخت تغییرات آزمون ناپارامتریک من-کندال، میانگین متحرک و آزمون نقاط چرخش استفاده شد .نتایج تحقیق بیانگر آن است، که در استان تهران بر اساس بررسی نمودارهای گرافیکی تغییرات مولفه بارش روند معنی داری در کاهش یا افزایش آن وجود نداشته و تنها تغییرات ناگهانی یا تغییرات در نوع الگوی بارش مشاهده می شود. اما در مورد متوسط دما، حداقل دما و حداکثر دمای استان تهران طی دهه اخیر دست خوش تغییراتی شده است و در تمام ایستگاه ها روند افزایشی دیده می شود. این تغییرات از نوع نوسانات کوتاه مدت اقلیمی و روند می باشد که در اکثر سری های زمانی عمدتاً از سال 1380 به بعد بیشتر مشهود است و فقط در ایستگاه آبعلی در دمای میانگین روند معنی دار و در ایستگاه فیروزکوه در تمام دماها جهش و تغییرات ناگهانی معنی داری در جهت صعودی می باشد که احتمال دارد پدیده شهرنشینی شدید اخیر در این منطقه نقش داشته باشد.

کلیدواژه ها:

تهران ، تغییر اقلیم ، دما و بارش ، من- کندال