حسین احمدی - دانشجوی مهندسی سازه، موسسه آموزش عالی پویندگان دانش

انسان به عنوان موجودی اجتماعی، هویتی جمع گرایانه دارد و نمی تواند بدون حضور دیگران، زندگی با آرامش و در مسیر کمال را طی کند. این قالب اجتماعی در معیاری کوچک در یک خانواده و در اندازه وسیع تر در قالب یک اجتماع شهری ظهور پیدا می کند. بر همین اساس نیز نمی توان تصور کرد که دستورات دینی برای انسان آمده باشند اما از این هویت جمعی غفلت شده باشد زیرا ویژگی آدمی، انس گرفتن با دیگران است و اگر قرآن کریم به عنوان قانون اساسی رشد انسانی صادر شده-که بر همین اساس نیز نازل شده است- باید در میان این آیات، ویژگی های یک شهر دینی را که می تواند تجلی باورها و ارزش های فرهنگی جامعه باشد، یافت. همانگونه که قرآن کریم در معرفی خود گفته است: « و لا حبهٍ فی الظلمات الارض و لا رطبٍ و لا یابسٍ الا فی کتابٍ مبینٍ» و هیچ دانه در زیر تاریکی های زمین و هیچ تر و خشکی نیست جز آن که در کتاب مبین و قرآن عظیم مسطور است (آیه 59 سوره مبارکه ی انعام) و در روایاتی از امام صادق (ع) به این موضوع تاکید شده است،که ایشان می فرمایند: «خدای تبارک و تعالی در قرآن بیان هر چیز را فرو فرستاده تا آنجا که به خدا سوگند چیزی را از احتیاجات بندگان فرو گذار نفرموده است تا آنجا که هیچ بنده ای نتواند بگوید ای کاش، این در قرآن آمده بود جز آن که خدا آن را در قرآن فرو فرستاده است». حال در این پژوهش اهتمام ما بر این بوده است که با توجه به تفاسیر،کتاب ها و روایات مختلف بتوانیم به بیان ویژگی های یک ساختمان و شهر اسلامی از دیدگاه قرآن بپردازیم.

خدا- قرآن- ساختمان و شهر اسلامی- انسان