شاهین امیرشقاقی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات ساوه
سعید تیزقلم زنوزی - دکترای معماری استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز
اسماعیل طلایی - دکترای معماری استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز

مقوله طراحی معماری به عنوان یکی از مهم ترین محور تعلیمات آموزش معماری در اکثر مراکز آموزشی دنیا مطرح می باشداهمیت این،به خاطر ایجاد ارتباط مابین مباحث تئوری از یک سو، وفعالیت های اجرایی و در طراحی از سوی دیگر است.برای بررسی این امر درموضوعات معماری مقوله درک فضا مطرح می شود ،بنا از لحاظ معماری دارای دو وجه است : 1- وجه بیرونی 2- وجه درونی.انسان با حرکت دریک بازه زمانی و در داخل آن ، فضا را درک می کند...که هدف این تحقیق، پرداختن به وجه درونی آن است.بنابه تعریف دقیق تری که امروزه می توان از معماری داشت ، این است که فضای داخلی آن چگونه منظور شده است . معماری خوب معماری است که دارای فضای داخلی باشد و انسان را جذب کند ، اوراتربیت کند و اورا به لحاظ معنوی رام کند ، معماری بد معماری است که فضای داخلی آن انسان را ناراحت کند و اورا گریزان سازد این تجربه فضایی با حرکت درفضا بدست می آید ،مسئله مهمتری که لازم است روشن شود ، این است که آنچه فضا ندارد معماری نیست .لذا دراین تحقیق با بررسی و تحلیل و مقایسه نظریه های زوی – کوارونی – گیدئین و شولتز با تاکید بر روش و تبیین معماری انسانگرا بطور مشخص با معیارمرزبندی آن بین دو گروه یعنی اشیاء مجسمه وار و فضای معماری تاکید شده است .وبرای نیل به این نتیجه که ساخته بشر می تواند برخود بشربعنوان قرارگاههای رفتاری او موثر بوده و باید تمامی ابعاد و حالات روحی ، روانی و رفتاری اودرکیفیت زندگی درنظرگرفته شود .

فضای داخلی ، انسانگرا ، حرکت انسان