آمایش سرزمین و توسعه گردشگری روستایی در منطقه ی ده بکری

آمایش سرزمین، یک امر علمی با رویکردی فضایی و منطق های در شناخت توانمندی های توسعه با توجه به قابلیت های مکانی می باشد. تعامل آمایش سرزمین و توسعه فضایی هدفی چون عدالت جغرافیایی را دنبال می نماید که از طریق ایجاد رفاه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی فراهم می آید. در این میان گردشگری یکی از ابعاد چند بعدی توسعه فضایی یک منطقه می باشد. به عبارت دیگر آمایش با رویکردی فضایی به شناخت توانمندی های توسعه با توجه به قابلیت های مکانی می پردازد. در عصر پسامدرن، توسعه، مبنایی چند بعدی یافته و از حالت تک نگری خارج شده است. در این میان گردشگری یکی از ابعاد توسعه ی فضایی در یک منطقه است. در آمایش سرزمین یکی از قابلیت های فضایی مورد بررسی قابلیت گردشگری هر منطقه است تا با شناسایی آن و در چارجوب پایداری بستری برای توسعه فضایی فراهم آید. آمایش سرزمین در زمینه گردشگری در هر منطقه از طریق امکان سنجی توسعه گردشگری صورت می گیرد تا از این طریق قابلیت های توسعه گردشگری، باز شناخته شود. بر همین اساس در این پژوهش محقق به شناخت قابلیت های فضایی گردشگری در منطقه ده بکری پرداخته و سعی در ارائه راهکارهای لازم جهت توسعه ی گردشگری در این منطقه دارد. نتایج حاصل از این بررسی نشان می دهد که م نطقه و روستای ده بکری با داشتن مناطق بکر با طبیعت بسیار زیبا و منحصر به فرد، قابلیت تبدیل شدن به قطب مهم گردشگری در کشور را دارد و به این منظور ضرورت ارائه و بررسی و ا جرای طرح ها و برنامه های کوتاه مدت و دراز مدت در جهت ارتقای کیفیت امکانات مناسب برای گردشگران و تشویق جامعه محلی برای استقبال از ورود گردشگران به این منطقه، بیش از پیش مورد توجه قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

گردشگری روستایی ، توسعه ، آمایش سرزمین ، ده بکری