تاثیر تمرین استقامتی و تناوبی پرشدت بر محتوای درون سلولی پروتئین های مرتبط با مرگ سلولی از طریق اتوفاژی در بافت عضلانی موش های سالمند

اتوفاژی به عنوان یکی از سازوکارهای حیاتی سلول برای حفظ تعادل درون سلولی و پاک سازی اجزای آسیب دیده، در روند سالمندی دچار افت عملکرد می شود. این اختلال می تواند نقش مهمی در بروز تحلیل عضلات اسکلتی و کاهش عملکرد بدنی ایفا کند. از آن جایی که تمرینات بدنی یکی از محرک های فعال سازی مسیرهای اتوفاژی شناخته می شوند، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات استقامتی و تناوبی پرشدت (HIIT) بر میزان پروتئین های کلیدی مرتبط با این فرآیند شامل LC۳-II، Beclin-۱ و Atg۷ در بافت عضلانی موش های نر سالمند بود. روش تحقیق از نوع تجربی و با طرح پیش آزمون–پس آزمون با گروه کنترل طراحی شد. نمونه پژوهش شامل ۳۰ موش نر سالمند نژاد ویستار بود که به صورت تصادفی در سه گروه کنترل، تمرین استقامتی و تمرین HIIT تقسیم شدند. پروتکل تمرینی طی ۸ هفته، پنج جلسه در هفته اجرا شد و پس از آن، بافت عضله سولئوس برای سنجش میزان پروتئین های مذکور با روش وسترن بلات مورد ارزیابی قرار گرفت. سوال اصلی پژوهش این بود که آیا این دو نوع تمرین می توانند موجب افزایش بیان پروتئین های مرتبط با مسیر اتوفاژی شوند یا خیر. یافته ها نشان دادند که هر دو نوع تمرین اثر معناداری بر افزایش بیان LC۳-II، Beclin-۱ و Atg۷ داشتند، اما تمرین HIIT در مقایسه با تمرین استقامتی، پاسخ شدیدتر و سریع تری را در این زمینه ایجاد نمود. این نتایج تاکید می کنند که تمرینات ورزشی، به ویژه تمرینات شدید با طراحی علمی، می توانند به عنوان راهکاری موثر برای فعال سازی مجدد مسیرهای اتوفاژی و پیشگیری از تحلیل عضلانی در سالمندان مورد استفاده قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

اتوفاژی ، تمرین استقامتی ، تمرین تناوبی پرشدت ، LC۳-II ، سالمندی