تاثیر بازیهای آموزشی بر رشد مهارتهای اجتماعی دانش آموزان ابتدایی

رشد مهارت های اجتماعی در دوره ابتدایی یکی از بنیادی ترین هدف های نظام های آموزشی است، زیرا توانایی برقراری ارتباط، همکاری، همیاری و حل تعارض در سال های نخست تحصیل بنیانی برای موفقیت تحصیلی، هیجانی و اجتماعی فرد در آینده فراهم می آورد. در دهه های اخیر، استفاده از بازی های آموزشی به عنوان رویکردی کارآمد برای ارتقای این مهارت ها مورد توجه پژوهشگران و معلمان قرار گرفته است. بازی به عنوان تجربه ای طبیعی و لذت بخش، فرصتی برای تمرین نقش ها، درونی سازی قوانین، تعامل سازنده و یادگیری از طریق عمل فراهم می سازد. پژوهش حاضر با روش توصیفی–تحلیلی انجام شده و هدف آن بررسی شواهد نظری و پژوهشی مرتبط با تاثیر بازی های آموزشی بر رشد مهارت های اجتماعی دانش آموزان ابتدایی است.در این مقاله، ابتدا مفهوم بازی آموزشی و ویژگی های آن تبیین می شود و سپس نقش آن در رشد اجتماعی از منظر نظریه پردازانی چون ویگوتسکی، بندورا و پیاژه مورد توجه قرار می گیرد. یافته های حاصل از تحلیل اسناد، پژوهش های داخلی و بین المللی و گزارش های تربیتی نشان می دهد که بازی های آموزشی سازوکاری موثر برای تقویت همکاری، مسئولیت پذیری، همدلی، کنترل هیجان و حل مسئله اجتماعی به شمار می روند. همچنین، این نوع بازی ها با فراهم آوردن فرصت برای تعامل گروهی، ارتباطات کلامی و تجربه نقش های متنوع، بستر مناسبی برای یادگیری اجتماعی فراهم می کنند. تحلیل شواهد نشان داد که بازی نه تنها ابزار انتقال مفاهیم آموزشی است، بلکه فضای روانی مثبت و انگیزاننده ای ایجاد می کند که برای رشد روابط دانش آموزان در کلاس حیاتی است.

کلیدواژه ها:

بازی های آموزشی ، مهارت های اجتماعی ، تعامل دانش آموزان ، یادگیری مشارکتی ، دوره ابتدایی