کوروش مجدسلیمی - محقق بخش تحقیقات فنی و مهندسی بخش تحقیقات خاک و آب، مرکز تحقیقات چای ک
فرید باقری - عضو هیات علمی بخش تحقیقات خاک و آب، مرکز تحقیقات چای کشور

در حال حاضر کشت و صنعت چای در دو استان گیلان و مازندران در سطحی معادل با 32 هزار هکتار صورت می گیرد در این مناطق به دلیل کمبود باران و پراکندگی نامناسب آن در بعضی از ماه های دوره رشد، هم چنین محدودیت منابع آب از نظر کمی و کیفی ایجاب می نماید که برنامه ریزی خاصی تحت عنوان استفاده بهینه از واحد آب مصرفی و افزایش عملکرد در واحد سطح انجام پذیرد . این برنامه ریزی می تواند در قالب دور مناسب آبیاری بارانی باشد . آب مهمترین عامل محدودکننده محصول برگ سبز چای در آب و هوای گرم و خشک است، به طوری که در نبود محدودیت های دیگر، آبیاری اصولی می تواند به طور چشم گیری تولید محصول چای را افزایش دهد در موارد بسیار زیادی، آبیاری بیش از میزان مورد نیاز سبب آبشویی مواد مغذی، فرسایش و ماندابی شدن خاک و در نهایت کاهش شدید عملکرد، کیفیت و از بین رفتن بوته های چای می گردد آبیاری بارانی با فواصل زمانی کوتاه ( متناوب در وسط روز ) ، به علت تداوم آبیاری موجب افزایش رطوبت هوای اطراف بوته ها گردیده و می تواند دمای هوا و در نتیجه دمای برگ را در ماه های گرم و خشک تعدیل نماید در تحقیقی در مالاوی، تانتون عنوان نمود که پاسخ عملکرد بوته های چای به آبیاری بارانی هفته ای، حد واسط بین عملکرد حاصل از آبیاری مه پاش روزانه و بدون آبیاری قرار داشت این طرح با هدف تعیین بهترین دور آبیاری بارانی و بررسی کارایی مصرف آب آبیاری در اراضی چایکاری استان گیلان انجام شد