میراث دانش نقشه نگاری سرزمین های اسلامی، به نقشه نگاری اروپا

تمدن اسلامی در سده های سوم تا دهم هجری ق / نهم تا شانزدهم م، به عنوان یکی از کانون های اصلی تحولات علمی، نقش بی بدیلی در گردآوری و گسترش دانش جهانی ایفا کرد. تمدن اسلامی در دوره مذکور، نه تنها میراث تمدن های یونان، هند، ایران و روم را حفظ کرد، بلکه با نوآوری های چشمگیر، منجر به تولید دانش های جدید شد. در این میان، دانش جغرافیا و نقشه نگاری، به عنوان یکی از دستاوردهای ارزشمند این تمدن، جایگاه ویژه ای دارد. نقشه نگاری اسلامی با اقتباس هوشمندانه از دانش پیشینیان و منابع جغرافیایی نظیر المجسطی و ترکیب آن با یافته های جدید در قالب سبک ها و مکاتب مختلف ترسیم نقشه، به سرعت به عرصه ای پیشرو در علم کارتوگرافی تبدیل شد و میراثی غنی به جای گذاشت. پس از قرون وسطی، اروپاییان که از یکی دو قرن پیش با آثار جغرافیایی مسلمانان آشنا شده بود، با انگیزه کشف سرزمین های جدید، نیازمند نقشه ها و متون جغرافیایی دقیق شدند و توانستند بخش اعظمی از آن را از میان سرمایه های علمی جغرافیایی مسلمانان به دست آورند و نقطه عطف این جابجایی تمدنی در جزیره سیسیل رخ داد. این پژوهش با استفاده از روش تحقیق تاریخی و تحلیل تطبیقی، با هدف بررسی نقش و تاثیر نقشه نگاری دوره اسلامی بر نقشه نگاری جدید اروپا، به تحلیل وضعیت نقشه نگاری در هر دو حوزه تمدنی و فرایند و راه های انتقال دانش نقشه نگاری از سرزمین های اسلامی به غرب اروپا می پردازد. این مطالعه اهمیت تعاملات فرهنگی و علمی بین تمدن ها را برجسته می سازد و نشان می دهد که نقشه نگاری اسلامی یکی از پایه های نقشه نگاری جدید اروپا به حساب می آید

کلیدواژه ها:

قشه نگاری ، مسلمانان ، اروپا ، میراث ، قرون وسطی ، انتقال دانش