بررسی نقش سبک های مقابله ای و نوع فرزند پروری والدین در شدت علائم اختلال طیف اتیسم در کودکان

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش سبک های مقابله ای و نوع فرزندپروری والدین در شدت علائم اختلال طیف اتیسم در کودکان است. اختلال طیف اتیسم یکی از چالش برانگیزترین اختلالات رشدی عصبی در کودکان محسوب می شود که عوامل متعددی در شدت علائم آن نقش دارند. در این مطالعه، جامعه آماری شامل دانشجویان دانشگاه های ایران بود که از طریق فضای مجازی، ۱۰۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه سبک های مقابله ای، پرسشنامه نوع فرزندپروری والدین و مقیاس شدت علائم اتیسم در کودکان بود. داده ها با استفاده از روش های آماری همبستگی و رگرسیون چندگانه تحلیل شدند. نتایج نشان داد که سبک های مقابله ای هیجان محور والدین با شدت علائم اتیسم در کودکان رابطه مثبت و معناداری دارد، در حالی که سبک های مقابله ای مسئله محور با کاهش شدت علائم همراه بودند. همچنین، نوع فرزندپروری مقتدرانه با شدت کمتر علائم اتیسم و نوع فرزندپروری مستبدانه و سهل گیرانه با شدت بیشتر علائم ارتباط داشتند. این یافته ها نشان می دهند که شیوه های مقابله ای والدین و سبک تربیتی آن ها می توانند نقش مهمی در شدت علائم اختلال طیف اتیسم ایفا کنند. پژوهش حاضر بر اهمیت آموزش والدین در زمینه سبک های مقابله ای موثر و فرزندپروری سالم تاکید دارد و می تواند به طراحی مداخلات روانشناختی و آموزشی برای کاهش علائم اتیسم در کودکان کمک کند. پیشنهاد می شود در مطالعات آینده، نمونه های بالینی و متنوع تری مورد بررسی قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

سبک های مقابله ای ، فرزندپروری ، والدین ، اختلال طیف اتیسم ، شدت علائم ، کودکان ، دانشجویان ، فضای مجازی