رابطه بین استفاده از فناوری های کمک ارتباطی (AAC) و خودکارآمدی اجتماعی در کودکان دارای اختلال اتیسم

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین استفاده از فناوری های کمک ارتباطی (Augmentative and Alternative Communication – AAC) و خودکارآمدی اجتماعی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم انجام شد. این مطالعه از نوع توصیفی-همبستگی بود و جامعه آماری آن شامل کودکان ۷ تا ۱۲ ساله با تشخیص اتیسم بود که والدین آن ها در گروه ها و کانال های فضای مجازی مرتبط با اتیسم عضویت داشتند. نمونه ای ۱۰۰ نفره از والدین به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و ابزارهای پژوهش به صورت آنلاین در اختیار آن ها قرار گرفت. برای گردآوری داده ها از دو پرسش نامه استفاده شد: پرسش نامه میزان استفاده از فناوری های AAC و مقیاس خودکارآمدی اجتماعی کودکان. داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تحلیل شدند. نتایج نشان داد که بین میزان استفاده از فناوری های کمک ارتباطی و سطح خودکارآمدی اجتماعی کودکان با اتیسم رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (p<۰.۰۱). همچنین، نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که استفاده از فناوری های AAC می تواند به طور معناداری خودکارآمدی اجتماعی را پیش بینی کند. یافته های این پژوهش نشان می دهد که بهره گیری از ابزارهای کمک ارتباطی می تواند نقش موثری در ارتقای تعاملات اجتماعی، اعتماد به نفس و احساس توانمندی در کودکان با اتیسم ایفا کند. بر این اساس، توصیه می شود متخصصان حوزه آموزش و توانبخشی، استفاده از فناوری های AAC را در برنامه های مداخله ای و آموزشی این کودکان گنجانده و حمایت های لازم را برای خانواده ها فراهم آورند.

کلیدواژه ها:

فناوری های کمک ارتباطی ، خودکارآمدی اجتماعی ، کودکان با اتیسم ، ارتباط جایگزین ، تعاملات اجتماعی