نقش حساسیت به طرد و خستگی همدلی در پیش بینی و بهبود علایم اختلال اتیسم کودکان دبستانی

اختلال طیف اتیسم (ASD) یک اختلال عصبی-رشدی است که عمدتا با نقایص در تعاملات اجتماعی، ارتباطات و الگوهای رفتاری محدود و تکراری مشخص می شود. این علائم می توانند به چالش های روان شناختی متعددی برای کودکان مبتلا منجر شوند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی نقش حساسیت به طرد (ترس از طرد شدن توسط دیگران) و خستگی همدلی (فرسودگی ناشی از تلاش برای درک و حمایت از دیگران) در پیش بینی و بهبود علائم اتیسم در کودکان دبستانی است. این پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی بوده و جامعه آماری آن، تمامی دانش آموزان دبستانی مبتلا به اتیسم در شهر نیشابور را شامل می شود.برای این منظور، ۲۰۰ دانش آموز مبتلا به اتیسم به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. اطلاعات لازم از طریق پرسشنامه های استاندارد حساسیت به طرد، مقیاس خستگی همدلی و مقیاس درجه بندی اتیسم کودکی (CARS) جمع آوری گردید. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که حساسیت به طرد و خستگی همدلی به طور معناداری قادر به پیش بینی شدت علائم اتیسم هستند. یافته ها حاکی از آن است که هرچه میزان حساسیت به طرد و خستگی همدلی در این کودکان بالاتر باشد، شدت علائم اتیسم نیز افزایش می یابد.این نتایج تاکید می کند که عوامل روان شناختی مانند حساسیت به طرد و خستگی همدلی، نقش مهمی در شدت و بروز علائم اتیسم ایفا می کنند و می توانند به عنوان اهدافی برای مداخلات درمانی مورد توجه قرار گیرند. طراحی و اجرای برنامه های درمانی که بر کاهش حساسیت به طرد و مدیریت خستگی همدلی تمرکز دارند، می تواند به بهبود علائم اتیسم و ارتقای کیفیت زندگی کودکان مبتلا کمک شایانی نماید.

کلیدواژه ها:

اختلال طیف اتیسم (ASD) ، حساسیت به طرد ، خستگی همدلی ، کودکان دبستانی ، پیش بینی ، علائم اتیسم ، نیشابور.