خلیل چوکلی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا وبرنامه ریزی روستایی ، دانشگاه پیام نورارومیه

امنیت غذایی یکی ازمهمترین مولفه های امنیت انسانی است. دردهه های اخیر، روشهای ناپایدار کشاورزی که صرفا برای افزایش تولید گسترش یافته اند، نه تنها جایگاه انسان رادرقالب نگهبانان طبیعت را زیرسوال برده اند،بلکه عدم پایداریدرتولید، امنیت غذایی انسان را نیز به مخاطره انداخته است. این مقاله با بهره گیری ازروش اسنادی،به بررسی چگونگی دستیابی به امنیت غذایی درکشاورزی پایدار، ضمن رعایت ملاحظات اخلاق زیستی می پردازد.نتایج این بررسی نشان می دهد کشاورزی طبیعی امنیت غذایی بشر را درگرو امنیت وحفظ تمامیت طبیعت می پندارد و خفظ تمامیت طبیعت را منوطبه حفظ جایگاه اخلاقی آن می داند. جنبه های اخلاقی زیستی درکشاورزی پایدار نه تنها با تولید منافات ندارد، بلکه ازپیش شرطهای نیل به امنیت غذایی است. اما درچند دهه اخیر با توجه به ناپایداری سامانه های رایج کشاورزی انسان درمواجه باطبیعت، جنبه های اخلاقی را زیر پا گذاشته ونسبت به آن بی توجه بوده است

اخلاق زیستی، امنیت غذایی، کشاورزی پایدار، کشاورزی طبیعی