تحلیلی بر گفتمان اعتراضی گرافیتی شهر نیویورک در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ میلادی (نظریه ارنستو لاکلا و شانتال موفه)

گرافیتی در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ .م در شهر نیویورک به طور رسمی و همه­ گیر به­ عنوان نوعی گفتمان مطرح  شد؛ چنان­ که نیروی حکومتی مجبور به واکنش در برابر آن گردید. اعتراض جوهره گرافیتی است و از این رو گفتمانی اعتراضی را شکل داد. به کمک نظریه گفتمان انتقادی لاکلا و موفه با تکیه بر شاخصه ­هایی چون مفصل­ بندی، دال مرکزی، دال شناور و... می­ توان گفتمان حکومتی در تخاصم با گفتمان گرافیتی را مطالعه نمود. هدف این مقاله تحلیل گفتمان گرافیتی در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰.م نیویورک است تا اهمیت بیان اعتراضی آن را روشن­ سازد.  سوال یا فرضیه پژوهش بر این قرار است که گرافیتی­ کارهای جوان و خلاق نیویورک، هنرمندان به نام و یا حتی هنرمندان آکادمیک نبودند و دغدغه­ ی بیان هنری نداشتند؛ بیان اعتراضی و اعلان وجود عامل اصلی حرکت همه ­گیر و عاصیانه جوانان نیویورکی بود. کنش اعتراضی آن­ ها در قالب گرافیتی، موجب ایجاد گفتمان قدرتمندی در برابر حکومت گشت. روش تحقیق پژوهش پیش رو به روش تحلیلی-توصیفی، تدوین شده ­است و شیوه­ گردآوری اطلاعات اسنادی است. نتیجه مقاله نشان می­ دهد که گفتمان گرافیتی دهه­ های ۱۹۸۰-۱۹۷۰ گفتمانی اعتراضی و مستقل است؛ از این لحاظ و بر طبق نظریه لاکلا و موفه، دال مرکزی گرافیتی اعتراض و اعلان هویت است و برای نمایش خود، در برابر گفتمان حکومت قرار می­ گیرد و حکومت با تکیه بر دال شناور، برقراری امنیت و حفظ اموال عمومی؛ به حاشیه ­رانی گفتمان گرافیتی می­ پردازد و آن را وندالیسم می ­نامد. همچنین حکومت از نظریه «پنجره شکسته» برای اعمال فشار و حاشیه ­رانی بهره می­ برد. گرافیتی، در زمان حاضر از پذیرش بین­ المللی برخوردار است، اما خواستگاه اعتراضی آن، به درستی معرفی نشده ­است.

کلیدواژه ها:

گرافیتی ، اعتراض ، گفتمان انتقادی ، لاکلا و موفه ، هیپ هاپ